|
Obiekty zagrody, tworzące siedlisko nr 8 w Swołowie stanowią przykład typowej czworobocznej zagrody zamożnego chłopa, jakie występowały m.in. na Pomorzu w XIX i XX w. Wjazd na zamknięte podwórze odbywa się przez budynek bramny, w głębi stoi szerokofrontowa chałupa a całość po bokach spinają stodoła i budynek inwentarski. W pierwszej połowie XIX wieku była tu chłopska zagroda należąca do Joachima Albrechta I. W drugiej połowie XIX wieku właścicielem był Michael Albrecht, posiadający 195,62 morgi ziemi (50 ha). Po zachodniej stronie podwórza stoi najstarszy w zagrodzie budynek - ryglowa stodoła, zbudowana - jak oznaczono na belce na wrotami - w 1858 roku. W głębi podwórza stoi piętrowy ryglowy dom, którego architektura wskazuje, że wybudowany został w połowie XIX wieku. Za domem jest ogród. W ogrodzie zachował się ryglowy, piętrowy dom z piwnicą – pełniący funkcję pralni, magazynu na zboże a także budynku dla robotników. |
|
|
W parku krajobrazowym obok zamku powstał skansen budownictwa drewnianego z kilkoma budynkami przeniesionymi z terenów Lubelszczyzny. Dom mieszkalny z lat 20. XX wieku i kilka budynków gospodarczych, jak stodoła czy lamus z wozownią, gdzie można obejrzeć kolekcję starych bryczek. Dworski spichlerz z Podlodowa mieści wystawę etnograficzną. Prawdziwą ozdobą skansenu jest piękny barokowy dwór z Moniaków uratowany przed całkowitą zagładą. Przewieziony w elementach został tu na nowo złożony i teraz możemy w nim podziwiać wnętrza typowego domu szlacheckiego. W barokowym dworze z XVIII wieku mieści się ekspozycja wnętrz domu szlacheckiego. Układ ekspozycji oddaje przeznaczenie pokoi - jest Sień, Jadalnia, Salon, Pokój Pani Domu, Pokój Pana Domu. W XIX wiecznym spichlerzu ekspozycja etnograficzna zaś w stodole organizowane są koncerty i spektakle teatralne. |
|
|
Muzeum na wolnym powietrzu gromadzące obiekty architektury ludowej z północnej Wielkopolski - Krajny, Pałuk i Puszczy Nadnoteckiej. Na powierzchni ok. 13 ha odtwarzana jest typowa dla tych terenów wieś o układzie owalnicy. Skansen jest w ciągłej realizacji. Plan docelowy zakłada odtworzenie małej wsi z pogranicza wielkopolsko-pomorskiego. Na tę wieś składać się będzie 38 obiektów architektury ludowej, przy czym najstarsze pochodzą z poł.XVIII w. a najmłodszy z I ćwierci XX w. Obecnie jest to już jedno z bardziej znanych w kraju muzeów skansenowskich, z udostępnionymi 27 obiektam. Wnętrza obiektów są wyposażone meblami, sprzętami, dewocjonaliami, dekoracjami zgodnie z czasem, którego dotyczą, statusem społecznym i zamożnością mieszkańców oraz zajęciami pozarolniczymi wykonywanymi przez gospodarzy (szewc, cieśla, sklepikarz). |
|
|
Muzeum mieści się w zamku, wzniesionym w XIII wieku, wielokrotnie niszczonym, przebudowanym i rozbudowanym. W 1924 r. założono tu Muzeum Miejskie. W 1952 r. otwarto tu obecne muzeum. W latach 1966-90 budowlę odbudowano na wzór stanu z XVI wMuzeum specjalizuje się w gromadzeniu zabytków związanych z dziejami miasta i ziemi brzeskiej, Piastów Śląskich i tradycją piastowską na tych terenach. Ma bogate zbiory sztuki średniowiecznej (rzeźby i malarstwa ołtarzowego), śląskiego i obcego malarstwa z XVII-XVIII w., grafik z widokami miasta i zamku oraz innych miast śląskich, broni z XVI-XX w. (ale też niezwykłą rzadkość - wydobyty w czasie wykopalisk archeologicznych w Brzegu XIV-wieczny łuk prosty), przedmiotów wyrabianych przez miejscowych rzemieślników w XIII-XIX w., monet i medali śląskich z XIV-XX w., dokumentów i starodruków (w tym część słynnego księgozbioru Piastów brzeskich z ich autografami). |
|
|
Zamek założony przez Andrzeja i Rafała Leszczyńskich jest jednym z najpiękniejszych zabytków polskiego renesansu. Zbudowany na planie prostokąta z zachwycającym, arkadowym dziedzińcem, otoczonym krużgankami, wspaniałą Galerią Tylmanowską i basztą Falconiego z unikatowymi sztukateriami włoskiego mistrza w oprawie 14 - hektarowego, pięknego parku. Zamek dwukrotnie niszczyły pożary, został też zdewastowany w czasie II wojny światowej i w pierwszych latach powojennych, ale, choć z jego wyposażenia nic nie pozostało, sama budowla przetrwała. W 1953 r. rozpoczęła się odbudowa zamku baranowskiego, którą zakończono w 1968 r., przywracając zabytkowi dawną świetność. Stylowo umeblowane komnaty ozdobione obrazami szkoły włoskiej i portretami magnackimi, tworzą muzeum wnętrz. |
|
|
