Zbroje, miecze, muszkiety lontowe oraz przedmioty używane przez samurajów w życiu codziennym i przy specjalnych okazjach (futerał do przechowywania cennego miecza, pudełka na lekarstwa inro, kasetka na przybory do ceremonii herbacianej) można będzie podziwiać na tej wystawie. Dawne uzbrojenie japońskie to, po przedmiotach zdobionych laką, drugi co do wielkości zbiór w japońskiej kolekcji wrocławskiego muzeum. Obejmuje około 120 obiektów, z których większość powstała w okresach Edo (16001867).

"Pinku eiga - Sztuka osobista" Witolda Liszkowskiego to multimedialny projekt artystyczny realizowany w ramach 11. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty. Miejscem pokazu jest Arsenał oraz jego dziedziniec. Prezentacja nawiązuje do wybranych filmów japońskiego gatunku pinku eiga. W salach Arsenału pokazane będą prace z cyklu: Pytania, Wątpliwości, Sztuka osobista, Struktury magiczne, Wspólna przestrzeń, Sztuka zjawiskowa itd.

Obrazy Natalii O. są kunsztowne malarsko, wręcz plakatowe, ale pod ich pozornie reklamowym charakterem kryją się wizje twórczej wyobraźni - Mutacje Milczące i wnikliwych obserwacji miasta. Jako wrocławianka Natalia O. potrafi dostrzec w miejskim zgiełku szczególne, ulotne momenty widoczne tylko dla wrażliwego oka. Tę poetycką wizję Wrocławia daje Nam w swoich obrazach. Dużo tu też osobistych odczuć i doświadczeń, a to wszystko okraszone żywą kolorystyką i zaskakującą formą.

Na kolekcję składa się 26 niezwykle cennych eksponatów, wśród których są pamiątkowe i okazjonalne puchary, pucharki, flakon toaletowy, kufel i szklanica. Większość z nich powstała w hutach na Dolnym Śląsku, a także w Czechach i Brandenburgii. Sztuka szklarska rozwijała się na Dolnym Śląsku, głównie w Kotlinach Jeleniogórskiej i Kłodzkiej, od czasów średniowiecznych. Huty szkła były zakładane w pobliżu złóż piasku kwarcowego lub kwarcu, nad strumieniami w lesistej okolicy.

Wystawa jest przeglądem dorobku artystycznego regionu, poczynając od renesansu, a kończąc na czasach kształtowania się nowych tendencji stylowych na początku XX wieku. Prezentowane zabytki są świadectwem wielokulturowości Śląska. W amfiladzie sal od I do VIII eksponowane jest malarstwo i rzeźba doby renesansu, manieryzmu i baroku. Dzieła mistrzów - często przybyszów z innych części Europy + sąsiadują z pracami miejscowych, niekiedy anonimowych twórców.

Kolekcja polskiej sztuki współczesnej w Muzeum Narodowym we Wrocławiu jest jedną z najbogatszych i najcenniejszych w kraju. Liczy ponad dwadzieścia tysięcy eksponatów i obejmuje wszystkie dyscypliny artystyczne od malarstwa, grafiki i rysunku, rzeźby, szkła, ceramiki, fotografii aż do environment, projektów konceptualnych i dokumentacji happeningów. Równolegle eksponowane są trzy główne nurty sztuki nowoczesnej.

Historia kolekcji - w większości obrazów olejnych - nie jest długa. Wiąże się z przekazaniem przez władze ukraińskie do Wrocławia w lipcu 1946 r. dwóch grup dzieł wyselekcjonowanych ze zbiorów muzealnych Lwowa i Kijowa. Zespół lwowski liczył 287 obrazów i rysunków, co stanowiło ok. 1/9 całości dawnych lwowskich zasobów malarstwa polskiego. Znalazły się tu cenne prace pochodzące z Muzeum im. Lubomirskich (założonego w 1823 r.) oraz z lwowskiej Biblioteki im. Baworowskiego.

Zabytki śląskiej sztuki średniowiecznej pochodzą głównie z przedwojennych muzeów wrocławskich, przede wszystkim z Museum Schlesischer Altertümer (Muzeum Starożytności Śląskich), którego zbiory znalazły się później w kolekcji założonego w 1899 r. Schlesisches Museum für Kunstgewerbe und Altertümer (Śląskiego Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności), oraz w znacznie mniejszym stopniu ze Schlesisches Museum der bildenden Künste (Śląskiego Muzeum Sztuk Pięknych, założonego w 1880 roku).

Na ekspozycji Śląskiej Rzeźby Kamiennej XII-XVI w., niemającej układu chronologicznego, zaprezentowano kamienne nagrobki książęce,rzeźbę architektoniczną oraz przykłady kamiennej rzeźby ołtarzowej. Wystawa: Sztuka Śląska XIV-XVI w. ukazuje przemiany dokonujące się w gotyckiej rzeźbie drewnianej i malarstwie tablicowym. Większość zabytków zgromadzonych w salach i na korytarzu galerii pochodzi z retabulów (nastaw) ołtarzowych, niektóre obrazy są związane z epitafiami.

Wystawa stanowi przegląd zgromadzonych w Muzeum aparatów radiowych i telewizyjnych używanych w Polsce od 1929 r. Wśród nich wyróżnia się prototyp telewizora z 1947 r. oraz polskie radioodbiorniki detektorowe, tzw. detefony produkowane w latach 1930 - 1931, a także pierwsze po wojnie radia polskiej konstrukcji typu Pionier z 1948 r.