Funkcjonujący niegdyś przy wiatraku młynek używany, nieprzerwanie od 1864 do 2003 roku do wyrobu kaszy gryczanej, drugi, do przemiału zboża, wykonany w tajemnicy, aby ratować wieś przed głodem w czasach niemieckiej okupacji. Te i inne urządzenia z zakresu domowego młynarstwa, których technika konstrukcji pozostawała niezmienna od czasów liczonych na stulecia, a nawet tysiąclecia, prezentuje wystawa będąca źródłem wiedzy o technikach młynarskich i związanych z nimi narzędziach.

Chociaż pośród starszych mieszkańców leżących w Puszczy Kozienickiej wsi niełatwo znaleźć kogoś, kto w dzieciństwie lub młodości nie znał tajników domowego tkactwa, choćby tylko bawiąc się przy maminym warsztacie, dla młodszych pokoleń jest to zajęcie praktycznie nieznane, szczególnie, gdy przyjdzie wniknąć głębiej w poszczególne, składające się nań etapy pracy.

Region kozienicki, dzięki obfitości dostarczanego przez puszczę drzewnego surowca, słynął w przeszłości ze zręcznych w swym rzemiośle cieśli, stolarzy, snycerzy. Zapewne właśnie ta biegłość w umiejętności obróbki drewna przyczyniła się do rozwoju rzeźbiarstwa ludowego. Jego przedstawiciele, na czele z najwybitniejszym spośród nich Leonem Kudłą, już w okresie międzywojennym przykuwali uwagę elit kulturalnych, zyskując status uznanych artystów.

W dawnej Rzeczypospolitej Puszcza Kozienicka była jednym z ważnych i liczących się ośrodków pozyskiwania surowców pszczelich, z których największe znaczenie gospodarcze miały miód i wosk. Jako formę gospodarki pszczelarskiej praktykowano tu niemal wyłącznie bartnictwo, które upadło ostatecznie w latach trzydziestych XIX w. po długim oporze miejscowych bartników wobec rządowych dekretów wymierzonych przeciwko leśnej hodowli pszczół.

Dział Przyrody Muzeum wzbogacił swoje wystawy stałe o nowy element ekspozycyjny i jednocześnie interaktywną pomoc edukacyjną. Nowym nabytkiem jest ekosfera. Jest to mierząca 50 cm średnicy, hermetycznie zamknięta, przeźroczysta kula wykonana z tworzywa akrylowego wewnątrz, której znajduje się kompletny samowystarczalny ekosystem złożony z zespołu elementów abiotycznych (martwych) składających się na biotop, oraz tworzących biocenozę, roślin i zwierząt.

Wystawa prezentuje przeszłość geologiczną Ziemi Radomskiej i najważniejsze odkrycia paleontologiczne z tego obszaru zobaczymy m.in.: bogatą kolekcje skamieniałych amonitów, jeżowców, ichnoskamieniałości, szczątki zwierząt plejstoceńskich - m.in.: ciosy i zęby trzonowe mamuta wydobyte w trakcie kopania fundamentów radomskiej Fabryki Broni w 1923r.

Ekspozycja jest kompilacją kilku elementów i wnętrz muzealnych istniejących w przeszłości: tj. Gabinetu Płodów przy Rządzie Guberni Radomskiej z połowy XIX w. i Gabinetu Zoologicznego Uniwersytetu Warszawskiego z końca XIX w., które to miejsca łączy postać ich kustosza, Władysława Taczanowskiego, światowej sławy XIX wiecznego ornitologa i arachnologa. Prezentowane liczne i różnorodne gatunkowo eksponaty prezentują zgodnie z XIX - wieczną manierą ekspozycyjną okazy w przeszklonych szafach.

Wystawa zorganizowana w oparciu o realistyczne dioramy ukazujące 3 wybrane i charakterystyczne dla regionu środowiska: Dolinę Wisły Środkowej, Puszczę Kozienicką i Parki oraz zabudowa miejska Radomia. Jednocześnie dioramy nawiązują tematycznie do podobnych środowiskowo miejsc regionu np.: doliny Radomki, doliny Pilicy, lasów przysusko-szydłowieckich, puszczy Iłżeckiej, Pilickiej, Stromeckiej, itd. Dioramy odtwarzają przybliżony przykładowy skład gatunkowy fauny i flory przedstawianych obszarów.

Wystawa ukazuje początki słowiańskiego osadnictwa na terenie Radomia oraz jego rozwój do XIV wieku. Pierwsi Słowianie pojawili się w dolinie rzeki Mlecznej prawdopodobnie w końcu VIII w.n.e . Wykarczowali nadrzeczny las i założyli osadę o charakterze rolniczo - hodowlanym. Jej zabudowa była rozproszona, a składała się z naziemnych chat o konstrukcji zrębowej. Śladami działalności gospodarczej mieszkańców są m. in. 3 drewniane chlewiki i zbiornik z płata kory wypełniony żołędziami.

Był zamek - wystawa będąca prezentacją dziejów zamku radomskiego, na tle historii miasta od 1364 roku, poprzez okres jagielloński do XVII wiecznych wojen ze Szwecją. Zamek znajdował się na linii murów obronnych miasta, gdzie dziś mieści się plebania kościoła farnego przy ulicy Wałowej. Świadczą o tym zapisy, ilustracje z XVI w. opisujące jego wygląd: wieże, gmachy, reprezentacyjne sale, krużganki, kuchnie i takie szczegóły jak żelazne drzwi, polewane piece, sufit "w złociste róże malowany".