Stała wystawa urządzona została w pomieszczeniach spiżarni, "pokoju ciemnego" oraz dawnego gabinetu. Prezentowane są na niej adresy hołdownicze i dary, które otrzymała Konopnicka z okazji jubileuszu 25-lecia pracy pisarskiej. Pozostałą część ekspozycji dworku stanowią pomieszczenia mieszkalne (gabinet, sień, jadalnia), urządzone zgodnie z duchem epoki. Poza frekwencją ciągłą udostępnia się "Pokój Kredensowy", kuchnię oraz dwa pokoje na piętrze - pokój i pracownię Marii Dulębianki.

Ta część ekspozycji obejmuje pamiątki związane z Papieżem Janem Pawłem II, który jeszcze jako Kardynał Metropolita Krakowski przekształcił Muzeum Diecezjalne na Wawelu w Muzeum Katedralne i nadał mu szczególną rangę. Są tu Jego szaty, które nosił jako Kardynał (sutanna, biret, piuska i pas) oraz jako papież Jan Paweł II. Można zobaczyć również dar włoskich złotników: papieską infułę dekorowaną złotymi blaszkami z wizerunkami m. in. Matki Bożej Częstochowskiej, symbolami Ewangelistów.

Na wystawie prezentowane są dary przekazane dla Katedry Wawelskiej przez duchowieństwo i możnowładców między XVII a XX w. Znajdują się tu paramenty liturgiczne (kielichy, monstrancje) używane podczas szczególnych uroczystości w Katedrze na Wawelu. Warto zwrócić uwagę na bogato zdobioną siedemnastowieczną monstrancję fundacji biskupa Stanisława Dąmbskiego, używaną wyłącznie do wystawiania Najświętszego Sakramentu w Wielki Piątek oraz w czasie uroczystej procesji rezurekcyjnej w Wielką Sobotę.

Unikalna w skali Polski kolekcja dzieł sztuki będących przedmiotami kultu religijnego, które były darami biskupów, królów i magnatów polskich oraz eksponaty związane z historią Katedry Wawelskiej od jej początków do XVI wieku. Można tu obejrzeć arcydzieła rzemiosła artystycznego, tkactwa oraz hafciarstwa a także piętnasto- i szesnastowieczne malarstwo. Jest tu wspaniała srebrna skrzyneczka udekorowana scenami walk rycerskich - zwana saraceńsko-sycylijską.

W sali prezentowane są regalia - przedmioty związane z koronacją królów polskich, ich pochówkami oraz fundacjami dla Katedry Wawelskiej, które były przechowywane od XI stulecia w Skarbcu Katedralnym. Jednym z najważniejszych eksponatów jest włócznia św. Maurycego, ofiarowana w 1000 roku podczas zjazdu w Gnieźnie Bolesławowi Chrobremu przez cesarza Ottona III. Ta średniowieczna broń ceremonialna uważana jest za pierwsze historyczne insygnium władzy używane przez władców Polski z dynastii Piastów.

Wystawa rekonstruuje pradziejową rzeczywistość, opowiada o procesie wytopu żelaza przez pryzmat człowieka, a nie techniki. Na panoramach, stanowiących ważną część ekspozycji, widać obraz Mazowsza sprzed 2000 lat, mieszkańców jednej ze starożytnych osad, pochylonych nad codziennymi obowiązkami. Ludzie ci są całkowicie nieświadomi faktu, iż świat, którego stanowią istotną część, stoi u progu wielkich wydarzeń historycznych. W ekspozycji prezentowane są oryginalne zabytki pochodzące z wykopalisk.

Budynek gospodarczy z 1921 roku, przeniesiony z miejscowości Łodziska. Spichlerz na Kurpiach zwany był świronkiem. Był to drugi po domu budynek w zagrodzie starannie i ze smakiem wykończony, szczyt zdobiony szalowaniem i profilowanymi śparogami, podcień wsparty na słupach oraz drewniana podłoga, nie pojawiająca się już nigdzie indziej prócz domu. Spichlerze służyły niegdyś do przechowywania zboża, dlatego stawiane były na dużych kamieniach polnych, co miało zapewnić wentylację pomieszczenia.

Olejarnie były często miejscem spotkań ludności wiejskiej, która przychodziła ze swoim ziarnem roślin oleistych, uprzednio w domu poddanym wstępnej obróbce w stępie ręcznej lub nożnej. Uzyskany półprodukt mieszano najpierw w drewnianym korycie z ciepłą wodą, a następnie podgrzewano na palenisku, uważając, żeby się nie przypaliło. Podgrzaną półpłynną masę wyciskano na podręcznej korbowej prasie, aby oddzielić łuski ziarna od płynnej substancji, która spływała do wiadra wyścielonego w płótno.

Studnia z żurawiem - wszechobecna w krajobrazie Kurpiowszczyzny. Budowę zagrody rozpoczynano od wykopania studni. Wykop obudowywano zrębowymi ściankami, które zabezpieczały od osuwania się ziemi i nadawały jej estetyczny wygląd. Żuraw stanowił rozwidlony samorodnie u góry pień, mocno wkopany w ziemię i umocowany nad rozwidleniem drąg. Od najwyższego punktu drągu mocowano kulkę z haczykiem na wiadro, natomiast jego drugi koniec obciążany był dodatkowym drewnem.

Dom o konstrukcji zrębowej, szerokofrontowy, asymetryczny, z dośrodkowym systemem grzewczym. To typ chałupy z tzw. izbetką, który upowszechnił się w I poł. XIX wieku. Wejście do domu znajduje się od strony podwórza i prowadzi do obszernej sieni z klepiskiem, w której znajdują się różnego rodzaju sprzęty użytku domowego: żarna, balia z tarą do prania, koryto do oprawiania świń oraz wirówka do miodu. Drzwi po prawej stronie prowadzą do dużej izby, która zadziwia swoją obszernością i wystrojem.