Zbudowany nad brzegiem stawu południowego, na miejscu wcześniejszego - ziemnego - . wg projektu Jana Christiana Kamsetzera. Widownia wzorowana jest na antycznym teatrze w Herkulanum, zwieńczona posągami słynnych dramaturgów, wybranych prze króla, ustawionymi na attyce. Scena zyskała dekorację imitującą ruiny Forum Romanum na tle naturalnej zieleni. Najbardziej oryginalnym rozwiązaniem jest tu oddzielenie widowni od sceny wodą, wykorzystywaną do akcji wystawianych tu sztuk.

W czasach Stanisława Augusta budynek pełnił funkcję kuchni i oficyny z mieszkaniami. Surowy charakter architektury budynku podyktowany był jego podrzędną rolą w stosunku do wykwintnych w swej formie budowli, jakimi były Pałac Na Wyspie i Pałac Myślewicki. W budynku mieści się m.in. kolekcja różnorodnych dzieł sztuki z kolekcji Ignacego Jana Paderewskiego oraz organizowane są wystawy związane z Polakami na Wychodźstwie. W głównej sali (dawnej kuchni) urządza się koncerty.

Wielkie okna, od strony południowej, oświetlają wydłużoną salę. Elewacja, rozczłonkowana pilastrami i arkadowymi oknami, odznacza się klasyczną prostotą. Do tego zasadniczego członu przylegają od strony północnej dwa skrzydła. Zachodnie zawierało mieszkania dla służby i pokoje gościnne, wschodnie zaś, znacznie szersze, mieści teatr. Wspaniałe wnętrze, zaliczane do nielicznych na świecie przykładów autentycznego teatru dworskiego, znajduje się we wschodnim skrzydle Starej Pomarańczarni.

Usytuowany przy Promenadzie Królewskiej, był pierwszym pawilonem wzniesionym przez Stanisława Augusta Poniatowskiego w Łazienkach wg projektu Dominika Merliniego w 1774 r. Zbudowany na planie kwadratu ma identycznie opracowane elewacje o ścianach zdobionych rustyką, z attyką i belwederkiem na dachu. Wnętrza dekorowali malarze: Jan Bogumił Plersch i Jan Ścisło.

Pałac Myślewicki utrzymany w stylu wczesnego klasycyzmu, należy do nielicznych, zachowanych w Warszawie przykładów tego stylu. Oryginalną jej stroną jest nie tylko ćwierćkolisty zarys skrzydeł, ale i szczególny kształt dachu, nawiązujący do rozwiązań architektury chińskiej. Widniejący w zwieńczeniu środkowego okna pierwszego piętra pałacu (w niszy) inicjał JP odnosi się do królewskiego bratanka księcia - Józefa Poniatowskiego, któremu Stanisław August ofiarował pałac.

W przeciwieństwie do prawie jednolitej pod względem stylu architektury pałacu, jego wnętrza noszą cechy dwóch epok: baroku i klasycyzmu. Stanisław August, przebudowując Łaźnię Lubomirskiego, pozostawił dekorację barokową w trzech salach: w przedsionku, w Sali Bachusa i w Pokoju Kąpielowym. Zabytkowe wnętrza: Przedsionek, Pokój Bachusa, Pokój Kąpielowy, Sala Balowa, Gabinet Portretowy, Sala Salomona, Galeria Obrazów, Przedpokój, Sala Jadalna, Rotunda