Wystawa prezentuje tematykę z zakresu historii: cukrownictwa, piekarnictwa, przetwórstwa owocowo-warzywnego, winiarstwa, gorzelnictwa, olejarstwa, mleczarstwa i rzeźnictwa. Elementem łączącym przedstawione dziedziny przetwórstwa jest zaaranżowane laboratorium, w którym prezentowany jest sprzęt i urządzenia laboratoryjne pochodzące sprzed kilkudziesięciu lat. Wystawę uzupełnia ekspozycja plenerowa poświęcona dziejom techniki cukrownictwa.

Wystawa prezentuje tradycyjne dziedziny rzemiosła wiejskiego ukazując rozwój techniki i różnorodność prostych narzędzi stosowanych przy produkcji szerokiego asortymentu wyrobów. Odtworzone fragmenty warsztatów rzemieślniczych prezentują takie tradycyjne rzemiosła wiejskie jak: ciesielstwo, bednarstwo, kołodziejstwo, stolarstwo, garbarstwo i rymarstwo, tkactwo i kowalstwo i garncarstwo.

Wystawa prezentuje dzieje rolnictwa na ziemiach polskich od VIII do końca XVIII wieku. Ukazuje społeczną i materialną kulturę rolnictwa przedstawioną na tle gospodarczych, przyrodniczych i technicznych uwarunkowań. Wyodrębnione zostały cztery okresy historyczne w ramach których ukazano w ujęciu historycznym między innymi: technikę i metody uprawy ziemi, sposoby zbioru i przechowywania płodów rolnych, rodzaje roślin uprawnych oraz chów i hodowlę zwierząt.

Galeria portretów została podzielona na portret trumienny oraz Portret reprezentacyjny i prywatny. Portret trumienny - specyficzny, nigdzie poza kulturą polską nie występujący typ portretu, związany był z sarmackim obyczajem pogrzebowym od końca XVI do końca XVIII wieku. Malowany z reguły olejem na blasze, miał kształt sześcio- lub ośmioboku, co odpowiadało przekrojowi trumny.

Wszystkie zgromadzone obiekty są darami bądź depozytami. Dlatego szczególnie wdzięczne jest wszystkim ofiarodawcom, którzy zechcieli przekazać całe swoje kolekcje , bądź cenne drobiazgi, takie jak meble, portrety, obrazy Leona Wyczółkowskiego, naczynia ozdobne, porcelanowe lub srebrne zastawy stołowe, sztućce, szkło użytkowe i dekoracyjne, stroje, biżuterię, pamiątki rodzinne.

Skarbiec to zawsze piękne i tajemnicze miejsce. Są tu monstrancje, kielichy, cyboria i pacyfikały; relikwiarze, ampułki i kadzielnice; pastorały, pierścienie i pektorały biskupie. Kolekcja ta to dzieła dawnych złotników (głównie wielkopolskich), przedmioty robione z sercem, na indywidualne zamówienie, a nie na handel. Można je oglądać z bardzo bliska czyli tak, jak nigdy nie ogląda się ich w kościele.

W galerii sztuki nowożytnej tego Muzeum znaleźć można przykłady wszystkich tych stylów , reprezentowane przez obiekty pochodzące z wielu krajów Europy i wychodzące spod pędzli znakomitych mistrzów (Antoni van Dyck, Federico Barocci, Giulio Romano, Jacoppo Ligozzi, Francisco Ribalta. Gianantonio Guardi, Orazio Borgianni, Carlo Sellitto, Michael Lenz, Bartłomiej Strobel, Krzysztof Boguszewski) oraz lepszych i gorszych warsztatów malarskich.

Ekspozycja sztuki średniowiecznej prezentuje dzieła, które powstały w warsztatach polskich dla wielkopolskich kościołów, dzieła przywiezione bądź sprowadzone z Europy Zachodniej, kolekcję kanonika Münzenbergera, (XIX- wiecznego kolekcjonera dzieł sztuki) zakupioną przez Arcybiskupa Stablewskiego w 1890 r. na aukcji we Frankfurcie nad Menem. Eksponowane obiekty z XIV, XV i z początku XVI wieku to dzieła rzeźbiarskie, malarstwo tablicowe, naczynia.

Pierwsze zabytki archeologiczne z Sudanu pojawiły się w Muzeum w latach 70-tych XX wieku. Były one owocem polskich badań archeologicznych w Starej Dongoli i Kadero. Prace - zapoczątkowane przez prof. Lecha Krzyżaniaka przyczyniły się do powstania w Poznaniu jednej z największych kolekcji zabytków sudańskich poza Sudanem. Kolejno zbiory wzbogacały się dzięki udziałowi poznańskich archeologów w badaniach Royal Ontario Museum w Toronto oraz Polskiej Połączonej Ekspedycji do Doliny Nilu Środkowego

Obelisk znalazł się w Muzeum jako wieloletni depozyt dzięki osobistej inicjatywie profesora Dietricha Wildunga, dyrektora berlińskiego Muzeum Egipskiego i Zbiorów Papirusów. Trzymetrowej wysokości granitowy monolit, noszący inskrypcje trzech władców XIX dynastii, jest obiektem wyjątkowym. Jest to jedyny faraoński obelisk w Polsce i jeden z niewielu w Europie. Poznań dołączył w ten sposób do Londynu, Paryża, Rzymu, Florencji, Istambułu i Monachium, miast posiadających egipskie obeliski.