Ekspozycję otwiera portret króla Kazimierza Wielskiego, który w 1345 roku Przemyśl i Ziemia Przemyska przyłączył do Królestwa Polskiego. W dowód wdzięczności i pamięci Władysławowi Jagielle, który nadał miastu przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim, mieszkańcy miasta w 1910 roku ufundowali tzw. tablicę grunwaldzką, której oryginał znajduje się w przemyskiej katedrze a kopia na wystawie. Rozkwit Przemyśla przypadł na wiek XV i XVI, kiedy miasto stało się ważnym ośrodkiem handlu i rzemiosła.

Liczne zabytki oraz materiały ilustracyjne zapoznają zwiedzających z początkami miasta, jednego z najstarszych ośrodków władzy w Polsce. Uwagę przyciąga grób wojownika z koniem oraz przedmioty stanowiące wyposażenie grobów "staromadziarskich" z końca IX i 1 poł. X wieku, odkrytych przy ul. Rycerskiej (obecnie Tokarzewskiego) w Przemyślu. Bogato reprezentowane są znaleziska ( broń, ozdoby, narzędzia, przybory, części stroju) pozyskane w wyniku badań archeologicznych na terenie grodu oraz innych.

Ekspozycja przygotowana w pomieszczeniach pierwszego piętra pokazuje wnętrza mieszczańskie z XIX i 1. poł. XX wieku. Kolejno prezentowane są zwiedzającym: Ekspozycja sprzętów i naczyń kuchennych z XIX I 1. poł XX wieku, Gabinet pana domu (kancelaria) z lat 20. XX wieku, Salon biedermeierowski z lat 1830-1860, Pokój stołowy (jadalnia) z początku XY wieku oraz Sypialnia z lat około 1885-1895. Wnętrza mieszkalne to przestrzeń życia ludzkiego z całą Jego prywatnością, potrzebami i upodobaniami.

Posiadający prawie siedemsetletnią historię herb Przemyśla jest jednym z najstarszych polskich herbów miejskich. Jego początki związane są z uzyskaniem przez miasto przywileju lokacyjnego na prawie magdeburskim i powstaniem w 2. poł. XIV w. kancelarii miejskiej. Herb Przemyśla zachowuje podstawowe reguły heraldyki: na tarczy, posiadającej -jak zwykle bywało w herbach miast królewskich -błękitne tło znajduje się czarny niedźwiedź, nad jego grzbietem- złoty krzyż kawalerski.

"Wielka izba", zwana także "szynkową" lub izbą ",na zadzi" w XVI-XVII - wiecznych kamienicach mieszczańskich była najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem. Wielkość i bogactwo wystroju tworzyły odpowiednią przestrzeń dla rozmów o interesach oraz celebracji rodzinnych i towarzyskich uroczystości. Sklepiona lub nakryta drewnianym, belkowym stropem wspartym na jednym lub dwu ",tragarzach", zależnie od liczby okien, posiadała drewnianą lub "podwiedzioną olstrychem", czyli ceglaną, podłogę.