Ekspozycja prezentuje pieniądz będący w obiegu na ziemiach polskich. Stąd też znalazły się na niej monety bite zarówno w kraju jak i m.in. w Grecji, Rzymie, czy w Niemczech, jak również pieniądz papierowy i inne środki płatnicze, które poprzez kontakty handlowe docierały na teren Polski. Prezentowane zabytki umieszczone zostały na wystawie w porządku chronologicznym poczynając od starożytności poprzez średniowiecze, nowożytność po czasy nam współczesne.

Na wystawie zrekonstruowano część chałupy opoczyńskiej: fragment sieni i sąsiadującej z nią izby - kuchni. Zastosowany do celów ekspozycyjnych przekrój budynku umożliwia pokazanie różnych szczegółów konstrukcyjnych oraz odsłonięcie strychu. Ważnym elementem budowlanym są urządzenia ogniowe - palenisko z okapem, piec - ogrzewacz oraz komin przystosowany konstrukcyjnie do odprowadzania dymu z dwu pomieszczeń. Na wystawie reprezentowane są regiony: opoczyński, rawski, łowicki i sieradzki.

Na wystawie wydzielono strefy ekspozycyjne związane z poszczególnymi okresami chronologicznymi - starszą i środkową epoką kamienia, młodszą epoką kamienia, epoką brązu, okresem późno lateńskim, rzymskim i wędrówek ludów oraz wczesne i późne średniowiecze. Zwiedzający dzięki temu odbywają istną podróż wehikułem czasu w okresie ponad 100 tysięcy lat rozwoju człowieka na terenach Polski środkowej, Kujaw i terenów ościennych.

Władysław Strzemiński to postać-ikona, jeden z najradykalniejszych twórców związanych z awangardą dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. To także postać kluczowa dla Muzeum Sztuki w Łodzi - to dzięki jego staraniom powstała Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Nowoczesnej grupy a.r, dając w 1931 roku początek tej instytucji. Powidoki życia są pierwszą po siedemnastu latach wystawą monograficzną artysty.

Paralaksa to inny rodzaj widzenia - efekt niezgodności różnych obrazów tego samego obiektu obserwowanego z różnych perspektyw. Rogalski tworzy od ponad dekady, zmieniają się tematy jego prac i perspektywy patrzenia. Niezmienny pozostaje sposób patrzenia - niezwykle przenikliwy, analizujący, pozostawiający rzadko dziś obecne w sztuce poczucie tajemnicy i niedopowiedzenia.

Wystawa jest próbą odtworzenia warunków mieszkalnych środowiska robotniczego Łodzi okresu międzywojennego. Pokazywane są dwa typy mieszkań: mieszkanie biedniejsze (robotnika niewykwalifikowanego) - jednoizbowe - z podziałem funkcjonalnym na część kuchenną i pokojową oraz mieszkanie zamożniejsze (majstra, robotnika wykwalifikowanego) - dwuizbowe - składające się z kuchni i pokoju, z meblami i sprzętami o wyższej klasie. Wystawa została przygotowana w oparciu o przedmioty gromadzone przez muzeum.

Ekspozycję przygotowana została dwuczęściowym wnętrzu. Obiekty pochodzą ze zborów Muzeum - z przełomu XIX/XX w. W izbie warsztatowej tkano. Tutaj także musiały być wykonane wszystkie czynności przygotowawcze. W drewnianych domach były zwykle dwa krosna, w większych murowanych, trzy. Lokowano je przy szczytowej południowej ścianie z dwoma lub trzema oknami. Konieczny dostęp, wtedy wyłącznie jeszcze dziennego światła, zapewniały odpowiednio po dwa lub trzy okna w dłuższych ścianach, wschodniej i .

Wystawa została przygotowana przez Dział Historii Technik Włókienniczych. Z blisko 650 posiadanych obiektów, do ekspozycji wybrano 59. Zgrupowano je w czterech działach wyodrębnionych z technologicznego punktu widzenia: przędzalnictwo, tkactwo, dziewiarstwo i wykończalnictwo. Dodatkowo pokazano urządzenia metrologii włókienniczej. Przędzalnictwo i tkactwo potraktowane jest w sposób szczególny. Rozwój narzędzi i maszyn ukazano w ciągu ewolucyjnym, od średniowiecza, aż do naszych czasów.

Ekspozycja jest drugą z cyklu poświęconego historii łódzkich fabryk włókienniczych i została przygotowana w oparciu o zbiory Działu Historii Włókiennictwa i Działu Tkaniny Przemysłowej Centralnego Muzeum Włókiennictwa oraz Muzeum Regionalnego w Brzezinach. Wystawa jest próbą przypomnienia historii najstarszej i najdłużej działającej w Łodzi fabryki wyrobów bawełnianych. Założona w 1828 r. przez przybyłego z Saksonii Ludwika Geyera, przez prawie 20 lat, aż do powstania fabryki Karola Scheibler.

Ekspozycja przybliża klimat i realia pracy w tkalni z przełomu XIX i XX wieku. Realia - to oryginalne, technicznie sprawne krosna z ostatniej dekady XIX w. i urządzenia pomocnicze. Krosna wykonują tkaniny. Wcześniej przewijarki i cewiarki przygotowują nawoje wątku na cewki do czółenek. Klimat - to nakładający się, ogłuszający hałas i stukot maszyn, zapach rozgrzanego smaru i również człowiek. Także elementy scenograficzne ekspozycji - makrofotografie wielkich XIX. wiecznych tkalni.