Na ekspozycję składają się m.in. dokumenty osobiste autora ze wzbudzającym powszechne zainteresowanie świadectwem maturalnym , nieliczne zachowane jego zdjęcia, adres gratulacyjny z 1897 r., portret Prusa w pięknej, kutej ręcznie ramie żelaznej. W swoich zbiorach Muzeum posiada przeważającą część zachowanej korespondencji Prusa, w tym również listów do niego pisanych, autografy notatek, artykułów i konspektów, pierwodruki, egzemplarze korektowe dzieł oraz liczne ich przekłady na języki obce.

Ekspozycję Muzeum Stefana Żeromskiego w Nałęczowie stanowi autentyczne wyposażenie dawnej pracowni pisarza - meble: kanapa, krzesła i fotele, za parawanem łóżko. Biurko służyło Żeromskiemu jeszcze w Warszawie w okresie pisania "Popiołów", w biblioteczce pozostały jego książki. W serwantce eksponowane są podręczniki, zeszyty i przybory szkolne, pamiątki z podróży i wiele rysunków Adama Żeromskiego, obok jego narty i czekany.

Na wystawie zaprezentowano m.in. szesnastowieczne akta miejskie, dotyczące historii kamienicy oraz dokumenty i fotografie, które przybliżają losy rodziny Riabininów - ostatnich właścicieli tej posesji. Dzieje obiektu zostały odtworzone na podstawie dokumentacji naukowo-technicznej opracowanej przez Ewę Szczęch oraz materiałów, które pochodzą ze zbiorów Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Lublinie, Archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków, Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej.

Celem wystawy jest przybliżenie biografii literackiej autora błyskawicy szerszemu kręgowi odbiorców. Znalazły się na niej m.in. dokumenty, zdjęcia, rękopisy, tomiki poetyckie wydane za życia poety oraz powojenne wydania jego twórczości. Pierwsza część wystawy, zatytułowana "Lublin - Warszawa - Lublin", przedstawia koleje losu autora "Kamienia". Druga część pt. "Między Arkadią a Apokalipsą" zachęca nas do bliższego zapoznania się ze spuścizną literacką autora.

Ekspozycja prezentuje dzieje życia i twórczości Józefa Ignacego Kraszewskiego. Pokazuje wszechstronnie autora "Starej baśni", z uwzględnieniem jego dokonań w dziedzinie nie tylko literatury, ale także zainteresowań muzyką, malarstwem, historią, archeologią, kolekcjonerstwem. Od kilkunastu lat odtwarzane są także wnętrza dworskie. Niestety nie zachowały się meble ze dworu w Romanowie. Część ostatni właściciele zabrali ze sobą, wyjeżdżając stąd w 1938 roku, część spłonęła.

Wystawa stała "Historia Miasta" ukazuje dzieje miasta od okresu osadniczego (VI-VIII wiek) do roku 1944. Historię Lublina ilustrują zabytki archeologiczne, ikonograficzne, portrety osób, które swoje życie i pracę związały z naszym miastem, wyroby rzemieślników lubelskich, druki ulotne, m.in. dotyczące przemysłu lubelskiego itp. Z ostatniej kondygnacji Bramy Krakowskiej, tzn. z wysokości ok. 33 metrów ponad poziomem ulicy, można podziwiać panoramę miasta.

Wystawa składa się z czterech części: Plastyka obrzędowa, Kowalstwo, Rzeźba ludowa, Malarstwo ludowe. W części wystawy poświęconej obrzędowości dorocznej można obejrzeć eksponaty związane ze świętami Bożego Narodzenia (szopki, kukiełki, stroje kolędnicze, gwiazdy i kozy kolędnicze, ozdoby na podłaźniczkę i choinkę) i Wielkiej Nocy (palmy, pisanki, ligawki i grzechotki wielkopostne, rzeźby ukazujące Mękę Chrystusa). Ich wykonawcami są w większości nieprofesjonaliści.

Wystawa prezentuje zarówno dzieje pieniądza, jak i historię sztuki medalierskiej w Polsce. Eksponowane są przede wszystkim oryginały ze zbiorów Gabinetu Numizmatycznego Muzeum. Umieszczono nieliczne kopie tylko w przypadku monet i medali bardzo rzadkich, niejednokrotnie zachowanych w pojedynczych egzemplarzach, a istotnych dla historii numizmatyki. Wystawa zaczyna się od prezentacji monet w 7 gablotach wiszących.

Celem ekspozycji jest ukazanie historii współczesnego malarstwa polskiego w oparciu o obrazy do tej pory nieznane lub rzadko prezentowane na czasowych wystawach tematycznych. Umożliwiaja ona przegląd najważniejszych zjawisk zachodzących w malarstwie polskim XX wieku w ujęciu chronologiczno-problemowym. Autorami eksponowanych prac są artyści czterech pokoleń, wywodzący się z różnych środowisk - krakowskiego, warszawskiego, lwowskiego, wileńskiego i łódzkiego.

Galeria zawiera blisko 140 obrazów. Wnętrze podzielone jest przestrzennie i kolorystycznie na trzy części odpowiadające kolejnym okresom historycznym. Prezentację rozpoczyna malarstwo polskiego baroku połączonego z okresem stanisławowskim - głównie portrety, z których najstarszy to XVII-wieczny portret królowej Bony. Odmiennością kształtu zwracają uwagę portrety trumienne - specyficznie polska odmiana wyrosła z kultury sarmackiej.