Budynek gospodarczy z 1921 roku, przeniesiony z miejscowości Łodziska. Spichlerz na Kurpiach zwany był świronkiem. Był to drugi po domu budynek w zagrodzie starannie i ze smakiem wykończony, szczyt zdobiony szalowaniem i profilowanymi śparogami, podcień wsparty na słupach oraz drewniana podłoga, nie pojawiająca się już nigdzie indziej prócz domu. Spichlerze służyły niegdyś do przechowywania zboża, dlatego stawiane były na dużych kamieniach polnych, co miało zapewnić wentylację pomieszczenia.

Olejarnie były często miejscem spotkań ludności wiejskiej, która przychodziła ze swoim ziarnem roślin oleistych, uprzednio w domu poddanym wstępnej obróbce w stępie ręcznej lub nożnej. Uzyskany półprodukt mieszano najpierw w drewnianym korycie z ciepłą wodą, a następnie podgrzewano na palenisku, uważając, żeby się nie przypaliło. Podgrzaną półpłynną masę wyciskano na podręcznej korbowej prasie, aby oddzielić łuski ziarna od płynnej substancji, która spływała do wiadra wyścielonego w płótno.

Studnia z żurawiem - wszechobecna w krajobrazie Kurpiowszczyzny. Budowę zagrody rozpoczynano od wykopania studni. Wykop obudowywano zrębowymi ściankami, które zabezpieczały od osuwania się ziemi i nadawały jej estetyczny wygląd. Żuraw stanowił rozwidlony samorodnie u góry pień, mocno wkopany w ziemię i umocowany nad rozwidleniem drąg. Od najwyższego punktu drągu mocowano kulkę z haczykiem na wiadro, natomiast jego drugi koniec obciążany był dodatkowym drewnem.

Dom o konstrukcji zrębowej, szerokofrontowy, asymetryczny, z dośrodkowym systemem grzewczym. To typ chałupy z tzw. izbetką, który upowszechnił się w I poł. XIX wieku. Wejście do domu znajduje się od strony podwórza i prowadzi do obszernej sieni z klepiskiem, w której znajdują się różnego rodzaju sprzęty użytku domowego: żarna, balia z tarą do prania, koryto do oprawiania świń oraz wirówka do miodu. Drzwi po prawej stronie prowadzą do dużej izby, która zadziwia swoją obszernością i wystrojem.

Wystawa prezentuje 18 najcenniejszych i najbardziej charakterystycznych obiektów rzeźby Kurpiowskiej tak znanych artystów ludowych jak Andrzej Kaczyński czy Łukasz Raczkowski. Kurpiowska Puszcza Zielona należała w XIX wieku do najważniejszych ośrodków ludowej rzeźby religijnej w Polsce. Wśród eksponowanych obiektów są figury Chrystusa Frasobliwego, Madonny, świętego Jana Nepomucena, czy bardzo ciekawe przedstawienie Koronacji NMP zwane na Kurpiach popularnie Świętą Trójcą.

Wystawa w nietypowy sposób prezentuje sztukę rękodzielniczą (haft, tkaninę i wycinankę) kurpiowskich twórców ludowych. Przy komponowaniu wystawy główny akcent położono nie na samą sztukę ludową, ale na motywy zdobnicze w niej dominujące. Tak więc można tu podziwiać, wykonane przy użyciu nożyc do strzyżenia owiec, misterne kurpiowskie wycinanki, tkane na domowych warsztatach tkackich kilimy i buronki oraz hafty z wzornictwem charakterystycznym dla Puszczy Białej.

Na tej wystawie prezentowane są prace przedstawicieli trzech grup artystycznych działających w okresie międzywojennym na terenie Polski: Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm, Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików Ryt, oraz spółdzielni Artystów Ład. Wszystkim wymienionym grupom udało się stworzyć na przestrzeni lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku spójne środowisko, mające ogromny wpływ na estetykę międzywojenną.

Wystawa otwarta w dwusetną rocznicę bitwy pod Ostrołęką 1807 roku, prezentuje grafiki z przedstawieniami bitew tzw. polskiej kampanii Napoleona, pokoju w Tylży oraz kartografię z tego okresu. Na ekspozycji można obejrzeć ryciny według znaczących dzieł np. J.A. Grosa czy H. Verneta. Uzupełniają ją statuetki wykonane w brązie przedstawiające Napoleona. Były one ozdobą wielu domów zarówno arystokratycznych, jak też mieszczańskich. W okresie romantyzmu popularyzowały kult Napoleona

Wystawa poświęcona jest bitwie stoczonej między wojskami polskimi a rosyjskimi w maju 1831 r. Prezentowane są na niej ikonografia bitwy, plany, mapy, kostiumologia wojskowa z okresu Królestwa Polskiego oraz sylwetki dowódców, a szczególności jednego z nich - Józefa Bema. Wśród ikonograficznych przedstawień bitwy na uwagę zasługuje obraz namalowany przez uczestnika batalii ostrołęckiej Karola Malankiewicza. Wystawę wzbogacają znaleziska pobitewne, broń i fragmenty umundurowania.

Wystawa ukazuje historię miasta poprzez wyselekcjonowane przez czas pozostałości po życiu codziennym jego mieszkańców. Zwraca uwagę na fakt, że codzienność na przestrzeni wieków warunkowana była w dużej mierze decyzjami książąt mazowieckich i królów polskich, nadających mieszczanom ostrołęckim przywileje, organizujących życie miasta i gwarantujących jego dobrobyt. Na wystawie podkreślone zostało bliskie sąsiedztwo obszarów leśnych i położenie miasta nad Narwią.