Ekspozycja pokazuje w porządku chronologicznym rozwój form oświetleniowych od czasów starożytnych do XX w. Sala zabudowana szklanymi witrynami w kształcie podkowy sprawia to wrażenie otwartej przestrzeni wypełnionej światłem. Obiekty w witrynach umieszczono na różnego rodzaju postumentach, część z nich podwieszono do sufitu. Najstarszym sposobem oświetlania wnętrz był zapewne otwarty ogień, który następnie zastąpiono dymiącym łuczywem. Kilka tysięcy lat temu zaczęto posługiwać się lampą olejną.

Zgodnie z popularnym rozumieniem stylem nazywamy występujący w jednym czasie zespół cech formalnych. Przyjmując tę definicję określamy poszczególne dzieła sztuki jako gotyckie, barokowe czy secesyjne. Warto jednak uświadomić sobie, że ów styl obejmuje swym oddziaływaniem całokształt artystycznych działań danego okresu. Kształtuje ludzkie otoczenie zaczynając od architektury, przez sztuki piękne i użytkowe, na modzie kończąc.

Wiodącym w skali materialnej i symbolicznej obiektem jest Tora (hebr. Sefer Tora). Jest to tekst Pięcioksięgu, spisany w języku hebrajskim na zwoju pergaminowym nawiniętym na dwa drewniane drążki. Spisanie Tory, przynależne rytualnemu pisarzowi (sofer), łączy się z zachowaniem ściśle określonych zasad. Zgodnie z tradycją pergamin musi pochodzić z wyznaczonej części koszernego zwierzęcia, a poszczególne części zwoju zszywa się nićmi wykonanymi ze ścięgien nóg zwierzęcych.

Ekspozycja prezentuje szereg wątków z bogatych dziejów miasta. Uwzględniono takie treściowe akcenty jak np. trzyetapowy proces powstawania Konina: od grodziska z X - XII w. (tereny okoliczne obecnego Chorznia), poprzez osadę targową z XII - XIII w. w obecnym Starym Mieście, aż do miasta lokacyjnego na lewym brzegu Warty z końca XIII w. Czasy nowożytne obrazuje makieta miasta Konina z początku XVII stulecia. Zaprezentowano także bogaty zestaw obiektów związanych z z konińskim rzemiosłem.

Ekspozycja w syntetyczny, skondensowany sposób obrazuje najważniejsze etapy pradziejów regionu. Wszystkie eksponaty pochodzą z badań własnych Muzeum. Początki kształtowania się osadnictwa grup ludzkich w okolicy Konina sięgają starszej epoki kamienia zwanej paleolitem i datowane są na X tysiąclecie przed naszą erą. Na wystawie ślady ich pobytu, podobnie jak i grup pochodzących z mezolitu czyli środkowej epoki kamienia, dokumentują różnorodne narzędzia krzemienne znalezione w dolinie Warty.