Skansen usytuowany jest na terenie muzeum, tuż obok budynku odrestaurowanego dziewiętnastowiecznego spichlerza. Możemy w nim obejrzeć wyremontowane, zabytkowe urządzenia z nieistniejącej już konińskiej brykietowni: turbozespół Siemens - Schuckert z lat 20. XX w. oraz brykieciarkę Buckau - Magdeburg z 1936 r. Pamiątką po dawnym systemie odwadniania konińskich złóż węgla brunatnego jest lokomotywka akumulatorowa typu "Karlik", wózki do przewozu urobku i wózek (tzw. drzewiarka).

Wystawa to prezentacja kilkudziesięciu lat historii górnictwa Wielkopolski Wschodniej. Poświęcona jest Kopalni Węgla Brunatnego "Konin", Kopalni Węgla Brunatnego "Adamów" i Kopalni Soli "Kłodawa". Przedsiębiorstwa te wniosły swój wielki wkład w przygotowanie i realizację zadania. W pracach uczestniczyli obecni i byli pracownicy wszystkich trzech kopalń na czele ze stałym zespołem ds. organizacji ekspozycji górniczej: Jerzym Rygułą- KWB "Konin", Dorotą Małachowską- KWB "Adamów" i Piotrem Kolonko

Na wystawie prezentujemy znaleziska szczątków kostnych wymarłych wielkich roślinożerców, które zamieszkiwały nasze okolice w zimnych okresach zlodowaceń, jak i wtedy, kiedy klimat przypominał dzisiejszy. Większość eksponatów pochodzi z odkrywek węgla brunatnego kopalni "Konin" i "Adamów" . Rysunki wykonane przez artystów współpracujących z Polską Fundacją Ochrony Przyrody Pro Natura w Krakowie, Rusłana Tarabukina i Krzysztofa Nykiela, pozwalają wyobrazić sobie wygląd tych zwierząt.

Ekspozycja poświęcona jest bardzo ważnemu dla muzealnictwa przyrodniczego znalezisku, najbardziej kompletnemu z dotychczas znalezionych w Europie szkieletowi słonia leśnemu. Na szkielet natrafiono w lutym 1984 r. podczas robót górniczych na odkrywce "Jóźwin" KWB "Konin" . Na głębokości 13 m koparka nadkładowa odsłoniła wielkie kości. Pracownicy kopalni natychmiast wstrzymali prace, zabezpieczyli kości i o odkryciu powiadomili archeologów z konińskiego muzeum.

Wystawa poświęcona jednemu z największych międzywojennych rzeźbiarzy Henrykowi Henochowi Glicensteinowi jest jedyną do tej pory stałą ekspozycją muzealną przekazująca zarówno wiedzę o życiu artysty jak i o jego twórczości. W izraelskim mieście Safet w 1953 roku staraniem rodziny rzeźbiarza powstało Muzeum jego imienia. Muzeum to później zostało przeobrażone na Muzeum Biblii z ekspozycją rzeźb Glicensteina.

Zbiór polichromowanych desek składa się z 44 sztuk różnej długości i szerokości. Wykonane z drewna modrzewiowego stanowią pozostałość częściowo zachowanego stropu z kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Jakuba apostoła w Rzgowie. Są one proste z wycięciami zakładkowymi na krawędziach, przy pomocy których były łączone w całość stropu. Na zachowanych deskach występuje ornament renesansowy, który można przez analogię datować na około 1520 rok.

Wystawa prezentuje obrazy w XIX-wiecznej konwencji realistycznej. Motywem przewodnim jest portret. Większość obrazów to drobiazgowe, akademickie, studyjne przedstawienia np.: Portret Aleksandra Niemojowskiego z 1849 r. W. K. Stattlera (1800-1875), Portret dziewczynki z 1858 r. Jana Matejki (1838 - 1893), Św. Antoni z 1862 r. Piotra Kaczorowskiego (1826 - 1891). Szkicowe, dynamiczne, sytuacyjne ujęcia widzimy w obrazach m.in.: Józefa Mehoffera (1868 -1946), Jacka Malczewskiego (1854 - 1929).

Ekspozycja pokazuje w porządku chronologicznym rozwój form oświetleniowych od czasów starożytnych do XX w. Sala zabudowana szklanymi witrynami w kształcie podkowy sprawia to wrażenie otwartej przestrzeni wypełnionej światłem. Obiekty w witrynach umieszczono na różnego rodzaju postumentach, część z nich podwieszono do sufitu. Najstarszym sposobem oświetlania wnętrz był zapewne otwarty ogień, który następnie zastąpiono dymiącym łuczywem. Kilka tysięcy lat temu zaczęto posługiwać się lampą olejną.

Zgodnie z popularnym rozumieniem stylem nazywamy występujący w jednym czasie zespół cech formalnych. Przyjmując tę definicję określamy poszczególne dzieła sztuki jako gotyckie, barokowe czy secesyjne. Warto jednak uświadomić sobie, że ów styl obejmuje swym oddziaływaniem całokształt artystycznych działań danego okresu. Kształtuje ludzkie otoczenie zaczynając od architektury, przez sztuki piękne i użytkowe, na modzie kończąc.

Wiodącym w skali materialnej i symbolicznej obiektem jest Tora (hebr. Sefer Tora). Jest to tekst Pięcioksięgu, spisany w języku hebrajskim na zwoju pergaminowym nawiniętym na dwa drewniane drążki. Spisanie Tory, przynależne rytualnemu pisarzowi (sofer), łączy się z zachowaniem ściśle określonych zasad. Zgodnie z tradycją pergamin musi pochodzić z wyznaczonej części koszernego zwierzęcia, a poszczególne części zwoju zszywa się nićmi wykonanymi ze ścięgien nóg zwierzęcych.