Historia grodu w Santoku sięga wieku VIII. Wtedy to, na piaszczystej łasze rozpościerającej się w widłach dwóch rzek - Warty i Noteci - pobudowano pierwszy gród obronny. Najstarszy gród miał mniejsze rozmiary niż zachowane do dzisiaj i widoczne w terenie grodzisko. Otoczony był palisadą z gęsto wbitych obok siebie pali sosnowych. Wejście do grodu znajdowało się w części północno-zachodniej. Na wystawie prezentowane są ukryte pod ziemią przedmioty i pozostałości, odsłonięte przez archeologów.

Kameralna wystawa ukazująca tekę 11 akwarel namalowanych w latach 1867/1868 przez polskiego artystę o sławie europejskiej. Szereg perfekcyjnie wykonanych arcydzieł przedstawiających chłopów i Żydów mieszkających i pracujących w Pałahiczach (koło Stanisławowa), majątku brata artysty. Cykl ten stanowi całościowy etnograficznie rejestr dziewiętnastowiecznego barwnego galicyjskiego folkloru. Losy pałahickich akwarel związane są z gorzowskim miastem.

Wnętrza w stylu biedermeier - w parterowych salach eklektycznej willi znajduje się szereg zrekonstruowanych biedermeierowskich wnętrz mieszkalnych, które były charakterystyczne w okresie 1815 - 1848. Wyposażenie dostosowane do funkcji salonu, gabinetu i sypialni stanowią głównie meble będące w przeszłości w posiadaniu mieszczaństwa i szlachty nowomarchijskiej. Ekspozycję uzupełniają obrazy i grafiki z XVIII i XIX wieku oraz ceramika i wyroby cynowe.

Ekspozycja prezentuje wybrane wyroby secesyjne o charakterze użytkowym i dekoracyjnym, wykonane głównie z cyny. Ten srebrzysty metal pozwolił projektującym artystom i wytwórcom na swobodę działania ze względu na dużą plastyczność. Dzięki tym walorom na wystawie zobaczć mozna bogactwo i różnorodność przedmiotów noszących cechy secesji m.in.: dzbany, wazony i puchary. Przykład nowego stylu stanowi srebrzona cukiernica cynowa z warszawskiej wytwórni - spółki Norblin, B-cia Buch i T. Werner.

Obrazy artystów polskich prezentowane na wystawie pochodzą z okresu od 2 połowy XVIII do 1 połowy XX wieku. Można tę prezentację określić jako zwiastun przyszłej Galerii Malarstwa Polskiego z podziałem na poszczególne kierunki twórcze lub wybrane tematy. Dysponując niewielką liczbą obrazów trudno było zaprezentować określoną problematykę lub tendencje w sztuce polskiej. Ekspozycja ta składa się z 15 dzieł trzynastu malarzy polskich.

Na wystawie zachowany został układ eksponatów zgrupowanych w zespoły - ceramika głównie porcelana ( Saksonia - Miśnia), szkło (Czechy, Śląsk) i srebro (Polska - złotnictwo poznańskie, Rosja, Niemcy) oraz inne metale. Jest to różnorodny i interesująco prezentujący się zbiór wyrobów rzemiosła artystycznego od XVII wieku do poł. XX wieku pochodzących z różnych wytwórni europejskich.Pokazujemy najcenniejsze przedmioty sztuki obcej i polskiej zgromadzone w Muzeum Lubuskim.

W zbiorach Muzeum znajduje się znakomita grupa rzeźb cenionych twórców reprezentujących różne europejskie ośrodki artystyczne. Sięgając do swoich zasobów magazynowych chcemy zaprezentować zespół rzeźby europejskiej z jego najcenniejszym klasycystycznym dziełem - Popiersiem księcia Henryka Pruskiego, autorstwa francuskiego rzeźbiarza Jeana Antoine'a Houdona (1741-1828). Trzon kolekcji tworzy grupa rzeźb włoskich i niemieckich powstałych w XIX i XX wieku.

W dawnej szkieletowej wozowni, zrekonstruowanej w 1988 r. pod kierunkiem dr Wojciecha Sadowskiego, można zobaczyć warsztaty wiejskie - maglarnię, gręplarnię do rozczesywania owczej wełny oraz kuźnię. Na obecny kształt wnętrza kuźni złożyły się elementy wyposażenia z XIX / XX w. pozyskiwane sukcesywnie w warsztatach w Jeninie, Santoku, Nowej Wsi i Osiecku. Prezentacja tych tradycyjnych narzędzi oddaje dziś klimat wnętrza dawnej kuźni, choć jest to jedynie kuźnia ekspozycyjna.

Wystawaobejmuje ponad 150 obiektów powstałych w większości na przełomie XIX i XX w. Obiekty pochodzą ze zbiorów własnych Muzeum, z kolekcji Waldemara Wasiluka (użyczone Muzeum Lubuskiemu w 1995 r.) oraz ze zbiorów innych osób prywatnych. Najwięcej wyeksponowanych przedmiotów służyło do mielenia kawy, spośród których 24 miały zastosowanie w sklepach. Prócz tego na wystawie znajdują się młynki do pieprzu, do rozdrabniania warzyw i owoców, wyciskania soku, wirówki do śmietany...

W młynie zachowało się oryginalne wyposażenie. Szczególne wrażenie wzbudzają cztery maszyny mielące - śrutownik firmy Eisengiesseren & Maschinenfabrik für Mühlenbau A. Wetzig z Wittenbergu (okręg Halle), dwa mlewniki produkcji Hipkow & Co z Gassen oraz śrutownik Gebhard & Sohn z Magdeburga Neustadt. Młyn był napędzany turbiną wodną, wcześniej kołem wodnym poruszanym przez wody rzeczki Bogdanka. Krótko przed wojną wprowadzono silnik spalinowy, a następnie elektryczny.