W dawnej szkieletowej wozowni, zrekonstruowanej w 1988 r. pod kierunkiem dr Wojciecha Sadowskiego, można zobaczyć warsztaty wiejskie - maglarnię, gręplarnię do rozczesywania owczej wełny oraz kuźnię. Na obecny kształt wnętrza kuźni złożyły się elementy wyposażenia z XIX / XX w. pozyskiwane sukcesywnie w warsztatach w Jeninie, Santoku, Nowej Wsi i Osiecku. Prezentacja tych tradycyjnych narzędzi oddaje dziś klimat wnętrza dawnej kuźni, choć jest to jedynie kuźnia ekspozycyjna.

Wystawaobejmuje ponad 150 obiektów powstałych w większości na przełomie XIX i XX w. Obiekty pochodzą ze zbiorów własnych Muzeum, z kolekcji Waldemara Wasiluka (użyczone Muzeum Lubuskiemu w 1995 r.) oraz ze zbiorów innych osób prywatnych. Najwięcej wyeksponowanych przedmiotów służyło do mielenia kawy, spośród których 24 miały zastosowanie w sklepach. Prócz tego na wystawie znajdują się młynki do pieprzu, do rozdrabniania warzyw i owoców, wyciskania soku, wirówki do śmietany...

W młynie zachowało się oryginalne wyposażenie. Szczególne wrażenie wzbudzają cztery maszyny mielące - śrutownik firmy Eisengiesseren & Maschinenfabrik für Mühlenbau A. Wetzig z Wittenbergu (okręg Halle), dwa mlewniki produkcji Hipkow & Co z Gassen oraz śrutownik Gebhard & Sohn z Magdeburga Neustadt. Młyn był napędzany turbiną wodną, wcześniej kołem wodnym poruszanym przez wody rzeczki Bogdanka. Krótko przed wojną wprowadzono silnik spalinowy, a następnie elektryczny.

Młynarz w dawnej społeczności należał do wiejskiej elity finansowej, jego zasoby materialne były nieporównywalnie wyższe niż pozostałych mieszkańców wsi. Gospodarstwo rolne, podstawa utrzymania większości włościan, dla niego było dodatkowym źródłem dochodów. Stąd też mieszkanie młynarza było zasobniejsze. Część mieszkalna górnego młyna w Bogdańcu obejmowała siedem pomieszczeń. Obecnie w dwóch z nich znajduje się pomieszczenie socjalne i biuro, trzy służą do organizacji wystaw.