Zwiedzający wystawę zetknie się z różnymi aspektami górniczej obrzędowości: mundurami i insygniami, orkiestrą górniczą. Nie mogło tu zabraknąć nawiązań do rozpowszechnionego wśród pobożnych górników śląskich kultu św. Barbary - górniczej patronki. Górnicy narażeni w swojej pracy na niebezpieczeństwo nagłej śmierci zbierali się w kopalnianych cechowniach przed wizerunkiem swojej patronki, aby modlić się o szczęśliwy powrót z szychty.

Podziemne chodniki kopalni o łącznej długości 1,5km i głębokości do 35m znajdują się w rejonie dawnego szybu "Wilhelmina". Przechodząc wyrobiskami z początku XIX wieku i współczesnymi, zlokalizowanymi na różnych poziomach połączonych pochylniami, śledzimy rozwój techniki urabiania węgla na przykładzie filara zabierkowego, ściany wrębiarkowej z obudową cierną, ściany kombajnowej z obudową hydrauliczną oraz dwóch ścian zmechanizowanych.

Najcenniejszym zabytkiem w Skansenie jest unikatowa parowa maszyna wyciągowa o mocy 2 tys. KM wyprodukowana w 1915 roku w Eisenhütte Prinz Rudolfh w Dülmen w Niemczech, która do 1990 roku obsługiwała szyb "Carnall" o głębokości 503 m. Nośnikiem liny wyciągowej jest koło pędne rodzaju Koepe o średnicy 6 m z tarczą cierną wyłożoną drewnem i skórą o wysokości obrzeża 20 cm. Maszyna wyposażona jest w hamulec manewrowy na parę i bezpieczeństwa na ciężar.

Pasje artystyczne górników najczęściej przybierały formę muzykowania w orkiestrze górniczej. W zbiorach Muzeum znajduje się wiele pamiątek świadczących o nieustającej do dzisiaj popularności muzykowania w rodzinach górniczych. Są to teksty piosenek i przyśpiewek, instrumenty: trąby, bębny, szałamaje, terkotki, drumle a nawet piły i pralki ręczne używane przez kapele. Posiadane eksponaty pozwoliły zaprezentować pełny skład instrumentalny orkiestry górniczej.

Kariera węgla jako surowca energetycznego związana jest z wynalezieniem maszyny parowej i rewolucją przemysłową. Epokowy wynalazek silnika parowego wygenerował zapotrzebowanie na węgiel oraz doprowadził do przełamania technicznych barier w górnictwie. Pompy odwadniające, maszyny wyciągowe, lokomotywy parowe umożliwiły sięganie po kolejne, głębiej położone złoża węgla.

Epokę karbonu można nazwać złotym wiekiem roślinności. Okres ten trwał od 360 do 290 mln lat temu. Na ogromnych obszarach lądu, w pobliżu mórz i jezior, rozciągały się podmokłe tereny i bagna. Panował ciepły i wilgotny klimat tropikalny, nieznający okresów chłodu ani suszy, rośliny miały wspaniałe warunki do rozwoju. Wiecznie zielona puszcza karbońska przypominała współczesną dżunglę zwrotnikową. W ciągu milionów lat w obrębie tej gigantycznej cieplarni rosły widłaki, skrzypy, paprocie, kordaity.

Świat dawnej techniki jest sferą fascynującą, często zaskakującą ludzi epoki telefonów komórkowych i komputerów. Górnictwo poprzez swoją specyfikę daje okazję do zetknięcia się z całym bogactwem i różnorodnością dziedzin techniki: od prostych narzędzi poprzez urabianie, transport, wentylację, odwadnianie, oświetlenie a skończywszy na łączności.