Wystawa została przygotowana przez Estońskie Muzeum Sztuki KUMU w Tallinie. Prezentowane na niej dzieła pochodzą z kolekcji tallińskiej oraz z Muzeum Sztuki w Tartu. To ponad 120 dzieł najznakomitszych klasyków sztuki estońskiej reprezentujących najważniejsze osobowości i nurty artystyczne od początku XX wieku po lata 40. Przegląd różnych obliczy sztuki estońskiej - symbolizmu i ilustracji narodowych sag, impresjonistycznych i postimpresjonistycznych pejzaży, dzieł awangardy lat 20.

Galeria prezentuje ponad 300 najcenniejszych dzieł od XVI do pocz. XX w. Oprócz złotnictwa gdańskiego, warszawskiego i z innych ośrodków, w ekspozycji znajdują się hafty, tapiserie, pasy kontuszowe i ubiory, osiemnastowieczne szkła z hut nalibockiej, urzeckiej i lubaczowskiej. Ceramikę reprezentują osiemnastowieczne fajanse z manufaktury belwederskiej, wytwórni porcelany w Korcu i Baranówce, ceramika artystyczna z końca XIX - pocz. XX w. (Stanisław Jagmin, Wacław Bębnowski).

Kolekcja ukazuje najcenniejsze obiekty sztuki polskiej z lat 1945-1955; wiele z nich należy do podstawowego kanonu powojennej sztuki polskiej. Główną część ekspozycji lat 40. stanowią obiekty związane ze słynną I Wystawą Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948) oraz powstałe w tym samym czasie Powidoki słońca Strzemińskiego. Wśród prac nowoczesnych, wyróżnić zwłaszcza wczesne obrazy Tadeusza Kantora z lat 1945-1947. W Galerii znajduje się ok. 90 obrazów oraz 10 rzeźb.

Muzeum może poszczycić się największą kolekcją miniatur portretowych w Polsce. Ze zbioru liczącego ponad 1150 obiektów wybrano do prezentacji zespół 182 najbardziej reprezentatywnych dzieł z myślą, aby ta zapomniana już dziedzina twórczości artystycznej nadal mogła budzić w nas pozytywne emocje i doznania estetyczne. Niewielkich rozmiarów portrety upamiętniały ważne wydarzenia w życiu osobistym naszych przodków: narodziny, zaręczyny, zawarcie małżeństwa lub odejście i rozłąkę.

Reprezentacyjny zespół obrazów, wśród których znalazły się najwybitniejsze prace wielu malarzy, tworzące podręcznikowy kanon historii sztuki polskiej, uzupełniają wybrane rzeźby dziewiętnastowiecznych artystów (25 obiektów), a także przykłady rodzimej sztuki zdobniczej z okresu od XVI do 1. poł. XIX w. Odrębny gabinet został poświęcony prezentacji miniatur, głównie portretowych (ok. 350 prac), zarówno malarzy polskich, jak i twórców z innych krajów europejskich.

Wśród eksponowanych dzieł są zakupy i dary włączone po II wojnie światowej, ocalałe obrazy z galerii Stanisława Augusta Poniatowskiego, przejęte z kolekcji i muzeów prywatnych oraz cenne depozyty Muzeum - Pałacu w Wilanowie. Skomponowany w ten sposób zespół dzieł jest reprezentatywny dla poszczególnych szkół malarskich w ich historycznym rozwoju od XIV do końca XIX w. Są wśród nich obrazy Bernardina Pinturicchia, Cornelisa van Haarlem, Jacoba Jordaensa, Gerbrandta van den Eeckhouta.

Muzeum posiada jedną z największych na świecie kolekcję sztuki średniowiecznej, najcenniejsze z obiektów prezentowane są w Galerii. Pochodzą one ze wszystkich regionów związanych historycznie z Polską w epoce średniowiecza, a także z innych ważnych centrów artystycznych Europy. Galerię otwierają zabytki złotnictwa wczesnośredniowiecznego - fibule służące do ozdabiania szat, klamry, kolczyki, zausznice i pierścienie wykonane z różnych metali, zdobione kamieniami i szkłem.

Największa w Europie ekspozycja zabytków kultury i sztuki nubijskiej z okresu chrześcijańskiego. Wszystkie prezentowane zabytki pochodzą z Sudanu, gdzie od wielu lat prowadzą badania polskie misje archeologiczne. Ekspozycja ukazuje w układzie chronologicznym rozwój malarstwa religijnego w północnej Nubii na przestrzeni ponad 700 lat, od malowideł najstarszych, pochodzących z VIII w., po najpóźniejsze, z XIII i XIV w.

Zbiory Sztuki Starożytnej MNW są największym i najbardziej kompletnym zespołem dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego starożytnych kultur śródziemnomorskich w Polsce. Jedynym, którego powstanie w 1938 r. i późniejszy rozwój zostały ściśle powiązane z rezultatami badań archeologicznych prowadzonych początkowo przez wicedyrektora Muzeum, prof. Kazimierza Michałowskiego w Egipcie (Edfu, Tell Atrib), Sudanie (Faras), na Cyprze (Nea Paphos) i Krymie (Mirmeki), a później przez jego uczniów (Nea Papho.