Akcentem dominującym Sali Broni Wschodniej jest gablota centralna, zawierająca militaria japońskie, a przede wszystkim unikalny zespół dziewięciu zbroi samurajskich z późnej epoki Tokugawa. Poszczególne części zbroi, wykonane z blachy pokrytej laką, łączone są taśmami jedwabnymi, których barwy oznaczają przynależność wojowników do poszczególnych rodów i ich rangę. Zabytkiem o szczególnej wartości jest XVIII wieczny hełm rodu Taira, z koralowymi jedwabnymi sznurami do wiązania pod brodą.
Istotny fragment wystawy stałej, poświęconej II wojnie światowej stanowią eksponaty związane z Polskimi Siłami Zbrojnymi na Zachodzie. Na szczególną uwagę zasługuje prezentowana bogata kolekcja mundurów oraz broni, sprzętu i ekwipunku wojskowego. Dostępne dla zwiedzających są eksponaty związane z Wojskiem Polskim we Francji i Polskimi Siłami Powietrznymi w latach 1940-1945, w tym liczne pamiątki, odznaczenia, odznaki i naszywki po generale pilocie Stanisławie Skalskim.
Na wystawie znaleźć można wiele cennych i interesujących eksponatów pochodzących z okresu Powstania. Do najciekawszych należą niemiecka mina samobieżna Sd.Kfz 303a Goliath (unieszkodliwona 14 sierpnia 1944 r. przed remizą tramwajową na Muranowie przez ppłk. Jana Szypowskiego Leśnik), powstańcza katapulta do miotania butelek z płynem zapalającym czy też broń ręczna, używana przez powstańców - zdobyczna, pochodząca ze zrzutów lub własnej, konspiracyjnej produkcji.
W ekspozycji zobaczyć można broń zdobytą na wrogu lub własnoręcznie wykonaną; szczególnie interesujące są narzędzia i półfabrykaty do konspiracyjnej produkcji pistoletu maszynowego Sten z fabryki Konrada Jarnuszkiewicza w Warszawie przy ul. Grzybowskiej 25. Prezentowane pamiątki nawiązują do pierwszych lat walki ww. formacji, których członkowie gromadzili broń i amunicję, prowadzili działalność informacyjną i wydawniczą, podejmowali pierwsze akcje zbrojne, wymierzone przeciwko okupantom.
wystawa stała - historyczna, broń, uzbrojenie, mundury
1 września 1939 r., do obrony granic Rzeczypospolitej stanął niespełna milion żołnierzy. Wojsko polskie dysponowało 4300 działami, 880 czołgami i 400 samolotami. Wobec znacznej przewagi niemieckiej (1850 tys. żołnierzy, 10 tys. dział, 2,8 tys. czołgów i 2085 samolotów), koncentrycznych uderzeń jednostek pancernych i flot powietrznych ze Śląska, Pomorza Zachodniego i Prus Wschodnich, wobec otoczenia, jak i osamotnienia państwa w wysiłku zbrojnym, jednostki polskie zmuszone zostały do odwrotu.
wystawa stała - historyczna, sztandary, mundury, odznaczenia
Koncepcja zwrócenia się do rządu Republiki Francuskiej o zgodę na zorganizowanie ochotniczego korpusu polskiego złożonego z Polaków - jeńców z armii austriackiej i pruskiej, zrodziła się jeszcze pod koniec insurekcji 1794 roku. Organizatorem powstających w służbie Republiki Lombardzkiej oddziałów polskich został zasłużony dowódca z czasów Powstania Kościuszkowskiego, generał Jan Henryk Dąbrowski. Zawarł on 9 stycznia 1797 roku z rządem lombardzkim konwencję o utworzeniu Legionów Polskich.
Wybuch powstania w marcu 1794 roku zastał wojsko polskie w trakcie przeprowadzanej na żądanie Rosji redukcji. Liczyło ono już tylko około 36 tysięcy żołnierzy. Natychmiast po wybuchu powstania wyznaczony Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej generał lejtnant Tadeusz Kościuszko przystąpił niezwłocznie do organizowania powstańczej siły zbrojnej. Miała się ona składać z armii regularnej, milicji ruchomych wojewódzkich i powiatowych formowanych na wzór amerykański oraz pospolitego ruszenia.
Następowały doniosłe przeobrażenia w wojskowości europejskiej, spowodowane zmianami w dziedzinie techniki militarnej, produkcji przemysłowej i organizacji państwowej. Wprowadzony jeszcze w końcu XVII wieku karabin skałkowy z bagnetem szybko wyparł ciężki muszkiet i pikę, stając się uniwersalną bronią piechoty, która wraz z artylerią stała się podstawą nowożytnej armii. Dążąc do maksymalnego wykorzystania siły ognia przyjęto taktykę linearną, wymagającą od żołnierzy żelaznej dyscypliny.
W II poł. XVII wieku jazda pozostawała wciąż podstawowym rodzajem wojska Rzeczypospolitej. Jednak stosunek ilościowy jej poszczególnych rodzajów uległ zdecydowanej zmianie. Husaria, liczna jeszcze w początkach powstania kozackiego w 1648 roku, z czasem uległa znacznemu zmniejszeniu. Najliczniejszym rodzajem jazdy polskiej w II poł. XVII wieku stały się chorągwie średniozbrojne, zwane początkowo kozackimi, zaś od czasu wojen z Turcją w latach 1672 - 1676 określane mianem pancernych.
Około połowy XVI wieku w jeździe polskiej zanikły ciężkie chorągwie kopijnicze. Ich rolę przejęły chorągwie husarskie, których uzbrojenie ustaliło się ostatecznie w okresie panowania Stefana Batorego. Spowodowało to odrzucenie zbędnych tarczy. Na przełomie XVI i XVII wieku husaria była już jednolitą, całkowicie ukształtowaną formacją wzbudzającą swym strojem i zainteresowanie cudzoziemców. Szczególny podziw wzbudzali towarzysze husarscy swym okazałym, wywodzącym się z węgierskiego strojem.