Wystawa zestawia dwa wizerunki tutejszej kultury ludowej: w miarę stabilnej, choć niejednorodnej, dziewiętnastowiecznej oraz z pierwszych lat powojennych, będącej mozaiką - nakładających się na tamtą - tradycji grup osadniczych. Z wyeksponowanych zabytków ilustrujących dawną dolnośląską kulturę tradycyjną wyłania się obraz wsi pozostającej w bliskich związkach z miastem, wsi, do której przenikają już liczne wytwory pochodzenia fabrycznego.

Wnętrze izby, zaaranżowane jednak w sposób nie będący próbą wiernej rekonstrukcji, wypełnione jest doskonale wykonanymi zdobionymi meblami. Są to nie tylko szafa, kredens, stół, skrzynia, zydle, ale też kołyska i łoże. Z mniejszych form odnajdziemy w tym wnętrzu także pulpit do książek, łyżniki, solniczki i różnego rodzaju skrzyneczki.

W wyodrębnionym bloku tematycznym przedstawiono także dolnośląską sztukę ludową: malarstwo na szkle, płótnie i desce oraz rzeĄbę. Wyeksponowane tu przykłady potwierdzają tezę o wysokiej klasy mistrzostwie dawnych dolnośląskich twórców.

Bednarstwo, czyli wyrób naczyń klepkowych, znane było na Śląsku już w czasach prehistorycznych. W XVIII i XIX w. istniało we wsiach tego terenu ok. 400 warsztatów bednarskich, a ich wyroby użytkowane były w każdym gospodarstwie.

Tkactwo na Dolnym Śląsku miało zarówno charakter przeznaczonej na własne potrzeby wytwórczości domowej, jak też produkcji chałupniczej, stanowiącej często podstawę utrzymania całej wsi, zwłaszcza w rejonie Sudetów i ich przedgórza. Wysokiej jakości produkty tkaczy dolnośląskich docierały na rynki zagraniczne

Kowalstwo istniało na wsi dolnośląskiej już od średniowiecza. Do końca XVIII w. kowale wyrabiali pługi, metalowe okucia do drewnianych narzędzi, kopaczki, motyki, sierpy.

Organizator: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu