Trzon stałego wyposażenia kuźni stanowi palenisko umiejscowione w ścianie szczytowej, wykonane z cegieł. Nad nim komin dymny z kapturem (okapem) z blachy. W piecu znajduje się kotlina, czyli ognisko - miejsce, gdzie pali się ogień. Od spodu w ognisku jest otwór, który ma połączenie z miechem dostarczającym powietrze do ognia. Po prawej skrzynia na opał. Przed paleniskiem ręcznie dłubane korytko na wodę do hartowania obrabianego metalu. W bezpośrednim sąsiedztwie łopatka i pogrzebacz.

Kuźnia miejsce pracy kowala, rzemieślnika reprezentującego najbardziej przez ludność wiejską cenionego zawodu. Swą mocną pozycję w układzie społecznym wsi kowale zawdzięczają przede wszystkim tradycji jeszcze w XIX wieku kowal, oprócz tego, że był wysoko wyspecjalizowanym fachowcem w dziedzinie obróbki żelaza, bywał również dentystą, także specjalistą od schorzeń końskich.

Kuźnie usytuowane były zazwyczaj na skraju wsi, choć zdarzały się również warsztaty umiejscawiane poza wsią przy skrzyżowaniach ważnych szlaków komunikacyjnych, zaopatrzone w narzędzia, najczęściej samodzielnie wykonane przez kowala, zapewniające szerokie spektrum działania rzemieślnika.

W centrum kuźni stoi jedno z najważniejszych narzędzi kowalskich kowadło. Na nim kowal wykonywał obróbkę metalu. Narzędzie to musi mieć płaską powierzchnię, aby można było na niej formować odkuwane przedmioty. Początkowo stosowano kowadła bezrożne, mające formę prostopadłościanu z wyciętymi bokami, późniejsza forma (tuż przed I wojną światową) to kowadło jednorożne, posiadające z jednej strony zakończenie spiczasto-dziobate, przeciwległy koniec ścięty prostopadle. Na gładzi znajduje się otwór prostokątny, do którego kowal wkładał potrzebną przy pracy nadstawkę stanowiącą negatyw do formowania żelaza. W okresie międzywojennym pojawił się kolejny typ kowadła dwurożne. W miejscu, w którym w kowadle jednorożnym znajduje się ścięcie, kowadło to posiada drugi róg, na którym zaginano materiał podlegający obróbce.

Organizator: Muzeum w Koszalinie

Miejsce: wieś Paproty koło Sławna