Ekspozycję przygotowana została dwuczęściowym wnętrzu. Obiekty pochodzą ze zborów Muzeum - z przełomu XIX/XX w. W izbie warsztatowej tkano. Tutaj także musiały być wykonane wszystkie czynności przygotowawcze. W drewnianych domach były zwykle dwa krosna, w większych murowanych, trzy. Lokowano je przy szczytowej południowej ścianie z dwoma lub trzema oknami. Konieczny dostęp, wtedy wyłącznie jeszcze dziennego światła, zapewniały odpowiednio po dwa lub trzy okna w dłuższych ścianach, wschodniej i .

Z zewnątrz budynek jest bardzo podobny do domów tkaczy, jednak w przeszłości żadne z jego pomieszczeń nie pełniło funkcji izby warsztatowej. Dom był wyłącznie mieszkalny, jest tylko "tradycyjnie" zgodny z architekturą łódzką. Wzniesiony później, w drugiej połowie XIX w., podzielony wewnątrz na cztery jednakowe mieszkania dwuizbowe i czteroizbowe poddasze.

To był pierwszy dom zamożnej wielopokoleniowej rodziny protestanckiej. Ten najstarszy w skansenie należał do Karola Benicha. Rodzina przemysłowca zachowała go być może z powodów sentymentalnych.

Domy tkaczy w osadzie Łódka były podobne, niewiele różniły się zewnętrznie, stąd też tworzyły pewną monotonię architektoniczną. Charakter zabudowy obu stron Piotrkowskiej regulowały rygorystyczne rozporządzenia centralnych władz administracyjnych. Wszystkie domy wznoszono według kilku zatwierdzonych do wyboru planów. Domy były niskie, parterowe, kryte gontem rzadziej dachówką. Jakieś ożywienie wprowadzała kolorystyka. Drewniane domy mogły być malowane, chociaż nie dowolnie. Zarządzenie sugerowało, że "najstosowniejszym jest kolor kamienny, żółtawy, lub bladozielonkowaty". Około 1/4 było murowanych "massiv w cegłę paloną i surówkę z zastosowaniem się w tej mierze jak najściślejszym do rysunku"; nie wyróżniała się w zabudowie, nie burzyła harmonii. Były one nieco większe od drewnianych.

Wszystkie domy tkaczy miały od ulicy, pośrodku ściany frontowej drzwi prowadzące do sieni. Sień dzieliła wnętrze na dwie nierówne części: południową

Organizator: Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej

Autorzy: st. kustosz Jan Głowacki