Wystawa rekonstruuje pradziejową rzeczywistość, opowiada o procesie wytopu żelaza przez pryzmat człowieka, a nie techniki. Na panoramach, stanowiących ważną część ekspozycji, widać obraz Mazowsza sprzed 2000 lat, mieszkańców jednej ze starożytnych osad, pochylonych nad codziennymi obowiązkami. Ludzie ci są całkowicie nieświadomi faktu, iż świat, którego stanowią istotną część, stoi u progu wielkich wydarzeń historycznych. W ekspozycji prezentowane są oryginalne zabytki pochodzące z wykopalisk.

Zgromadzonym w gablotach przedmiotom towarzyszą: dokumentacja wykonana na wykopaliskach, poglądowe mapy pokazujące zasięg ośrodka, rozplanowanie osad produkcyjnych oraz zdjęcia archeologa podczas pracy.

Współczesna archeologia, podobnie jak wiele innych dziedzin nauki, poszukuje nowych, bardziej efektownych sposobów prezentacji wyników swoich badań. Mamy świadomość faktu, iż wiedza jaką pozyskujemy, powinna być użyteczna nie tylko dla wąskiego grona specjalistów, ale przede wszystkim służyć ogółowi. W tym miejscu pojawia się pytanie, w jaki sposób najlepiej przekazywać zdobyte informacje?

Pomysłów jest wiele, jednak jedną z bardziej skutecznych metod jest prezentacja w formie wystawy. Ten pozornie prosty system popularyzacji wymaga jednak wielu skomplikowanych zabiegów, pozwalających na przejście od suchej informacji do atrakcyjnej wizualizacji opracowywanego tematu. Przykładem prostej, a zarazem skutecznej aranżacji przestrzeni dla potrzeb archeologii, jest stała ekspozycja, prezentowana w pruszkowskiej placówce.

Organizator: Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego