Skarb ze Skrwilna, zespół renesansowej i manierystycznej biżuterii oraz srebrnych naczyń i sprzętów stołowych, pozyskany został w 1961 roku podczas prac archeologicznych prowadzonych przez toruńskie Muzeum w Skrwilnie, na ziemi dobrzyńskiej (niedaleko Rypina). Rangę tego znaleziska porównać można jedynie z monarszym skarbem ze Środy Śląskiej (Muzeum Narodowe we Wrocławiu), zaś poszczególne klejnoty - z kilkoma zaledwie zespołami z polskich zasobów, miedzy innymi z kameryzowanymi aplikacjami.

Wyjątkowe znaczenie tego zespołu jest pochodną jego przynależności do określonej rodziny, domu; dzięki temu skarb jest rodzajem unikalnego dokumentu, ukazującego stopień zamożności reprezentanta średniej szlachty z centralnej części Rzeczpospolitej w 1. połowie XVII wieku.

Zespół ten stanowią: cztery bransolety (manele), z których dwie stanowią parę, sześć łańcuchów, w tym jeden kameryzowany; dwa fragmenty łańcuchów, z których jeden zdobiony jest emalią; cztery pierścienie, niezwykłej urody; europejskiej klasy zawieszenie z figurą Fortuny; szesnaście guzów do żupana trzech typów, z czego dwa zespoły kameryzowane; pas oraz pięćdziesiąt jeden pereł stanowiących niegdyś być może naszyjnik. Wśród sreber stołowych znalazły się: augsburskie lavabo (misa z dzbanem - nalewką do umywania rąk), kufel, dwie pary świeczników, nożyce do objaśniania świec oraz dwanaście łyżek. Biżuteria w większości wykonana była w Polsce, zaś naczynia w lokalnych ośrodkach złotniczych - Toruniu i Brodnicy. Skarb był celowo zapakowany do drewnianej skrzyni, po której pozostał jedynie skorodowany zamek. Świadczy o tym miedzy innymi sposób przechowywania świeczników - z tulejami do świec odkręconymi i schowanymi w podstawach.

Właścicielem skarbu był Stanisław Piwo herbu Prawdzic, podczaszy płocki, elektor z województwa płockiego oraz jego żona Zofia Magdalena, córka Jana Loki, herbu Rogala, starosty borzechowskiego. Członkowie rodziny Piwów mieszkający w Płockiem, Bełzkiem i ziemi dobrzyńskiej.

Organizator: Muzeum Okręgowe w Toruniu