Wystawa jest prezentacją monet, które powstawały na Pomorzu Zachodnim od XI do XIX w. oraz przedmiotów związanych z ich produkcją. Wczesnośredniowieczne mennictwo to przede wszystkim najstarsze denary książąt zachodniopomorskich Bogusława I i Kazimierza I oraz jednostronne, beznapisowe brakteaty. Osobne miejsce zajmuje rozwijające się od 2. połowy XIII w. do końca XIV w. mennictwo biskupów kamieńskich w mennicy w Kołobrzegu. Na wystawie prezentowana jest również technika produkcji monet.

Wraz z zakupem w 1325 r. praw menniczych przez Stralsund, Greifswald i Anklam rozpoczął się rozwój mennictwa miejskiego. W porównaniu z masową produkcją pieniądza przez miasta zachodniopomorskie emisje książąt były sporadyczne i niewielkie. Zaledwie kilka typów denarów reprezentuje książąt: Barnima III, Kazimierza IV czy Kazimierza VI. Za panowania księcia Bogusława X (1474-1523) - reformatora kraju - nastąpił na Pomorzu Zachodnim rozwój nowożytnego mennictwa opartego na srebrze i złocie. Wśród prezentowanych zabytków, poza emisjami przeznaczonymi do obiegu, znajdują się niezwykle efektowne monety pamiątkowe i okolicznościowe.

Po wymarciu dynastii Gryfitów w 1637 r. Pomorze Zachodnie w wyniku pokoju westfalskiego z 1648 r. zostało podzielone pomiędzy Szwecję i Brandenburgię. Okres szwedzkiego panowania na Pomorzu reprezentują monety bite przez królów szwedzkich. W uruchomionej w Szczecinie mennicy bito początkowo jedynie wyższe nominały: talary i dukaty według zachodniopomorskiego systemu monetarnego. Po reformie monetarnej Karola XI podstawą systemu stał się gulden o wartości 2/3 talara.

Elektorowie brandenburscy, w odróżnieniu od władców szwedzkich nie zachowali monety zachodniopomorskiej. W uruchomionej pod koniec XVII w. mennicy w Stargardzie (1689-1694) i pół wieku później w Szczecinie (1753-1754) bito pieniądze według brandenburskiego systemu monetarnego. Jedynym ich wyróżnikiem od innych monet brandenbursko-pruskich są oznaczenia literowe.

Organizator: Muzeum Narodowe w Szczecinie