Wystawa prezentuje wyroby złotnicze ze zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie. Układ wystawy pozwala prześledzić mody i nurty w złotnictwie europejskim od średniowiecza do secesji. Piękne, wykonane ze szlachetnych kruszców przedmioty są też świadectwem niezwykłych umiejętności dawnych mistrzów. Najstarszym zabytkiem jest owiany legendą złoty pierścień (sygnet) z Pęzina (Pomorze Zachodnie) z około 1200 - z postacią rycerza i nierozszyfrowanym jak dotąd napisem.

Do najdawniejszych dzieł prezentowanych na wystawie należą również naczynia i sprzęty liturgiczne z terenów Pomorza Zachodniego. Bogatą, późnorenesansową dekoracją wyróżnia się wśród nich kielich z 1598, wykonany przez nieznanego mistrza ze Stargardu, sygnującego swoje dzieła monogramem TK. Wysoki poziom artystyczny prezentują również puszka na komunikanty z 1615 oraz dzban na wino mszalne Johanna Schambacha z połowy XVII wieku, dzieła ufundowane przez szczecińskich mieszczan i wykonane przez miejscowych złotników.

Na ekspozycji obejrzeć można także dwa XVII-wieczne puchary o czarach wykonanych z egzotycznych muszli. Przedmioty tego typu nie miały zwykle charakteru użytkowego, ale stanowiły ozdobę prywatnych kolekcji dzieł sztuki, świadcząc o zamożności i wysokiej pozycji społecznej właściciela. Srebrne puchary powstawały również na zamówienie bogatych cechów zrzeszających rzemieślników. Przykładem takiego naczynia jest puchar (tzw. wilkom) z 1757 wykonany przez elbląskiego mistrza Michaela Gottlieba Culmanna.

Największą grupą zabytków na wystawie są srebra stołowe. Wśród nich wyróżnia się rokokowa teryna (czyli waza do serwowania zup) Johanna Jacoba Sandrarta II, pochodząca z lat 60. XVIII wieku. Jest to jedno z piękniejszych dzieł berlińskiego złotnictwa tego okresu. Płynną, niemal organiczną bryłę korpusu oplatają plastyczne, wykonane w technice trybowania i odlewu, gałązki winnej latorośli.

Organizator: Galeria Sztuki Dawnej