Obiekty zagrody, tworzące siedlisko nr 8 w Swołowie stanowią przykład typowej czworobocznej zagrody zamożnego chłopa, jakie występowały m.in. na Pomorzu w XIX i XX w. Wjazd na zamknięte podwórze odbywa się przez budynek bramny, w głębi stoi szerokofrontowa chałupa a całość po bokach spinają stodoła i budynek inwentarski. W pierwszej połowie XIX wieku była tu chłopska zagroda należąca do Joachima Albrechta I. W drugiej połowie XIX wieku właścicielem był Michael Albrecht, posiadający 195,62 morgi ziemi (50 ha). Po zachodniej stronie podwórza stoi najstarszy w zagrodzie budynek - ryglowa stodoła, zbudowana - jak oznaczono na belce na wrotami - w 1858 roku. W głębi podwórza stoi piętrowy ryglowy dom, którego architektura wskazuje, że wybudowany został w połowie XIX wieku. Za domem jest ogród. W ogrodzie zachował się ryglowy, piętrowy dom z piwnicą – pełniący funkcję pralni, magazynu na zboże a także budynku dla robotników. |
|
Fot. gento3 17-230 Białowieża, ul. Zastawa 66b, tel. 85 683 36 28, godziny otwarcia i ceny biletów, e-mail, www
Skansen w Białowieży prezentuje drewniane budownictwo ludności ruskiej Podlasia, Położony jest na terenie dawnej wsi Kropiwnik, zniszczonej przez hitlerowców podczas II wojny światowej. W 1983 roku grupa studentów białostockich, dokonała zakupu gruntów pod przyszły skansen. Pierwszym eksponatem był wiatrak-koźlak, sprowadzony do Białowieży w roku 1978 ze wsi Kotły koło Bielska Podlaskiego. Pochodził z 1925 roku. Z czasem zaczęły przybywać następne obiekty, drewniany płot pleciony z tzw. balasów (1983–84 rok), wzorowany na starych ogrodzeniach. Skansen w obecnej postaci to zasługa przede wszystkim prof. Anatola Odzijewicza, który od samego początku inicjował, organizował i kierował pracami przy rekonstrukcji kolejnych obiektów. W 2004 roku postanowiono udostępniać skansen turystom. Skansen obejmuje obszar ponad pięciu hektarów łąk między rzeką Narewką i ulicą Zastawą. Za rzeką rozciąga się ściana obszaru ochrony ścisłej Białowieskiego Parku Narodowego. |
|
Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach powstało z myślą ratowania kultury materialnej dawnej ludności kaszubskiej. Położenie Muzeum w środku funkcjonującej małej, wiejskiej społeczności, w centrum Parku Narodowego dodaje mu autentyczności i podkreśla symbiozę z otaczającą go przyrodą. Stare chałupy i zagrody tętnią życiem w trakcie licznych imprez folklorystycznych odtwarzających dawną kulturę, czas minionej epoki. Tysiące turystów i mieszkańców regionu przybywa do Muzeum na Czarne Wesele - tradycji wspólnego kopania torfu. Kopanie torfu rozpoczyna się corocznie w pierwszych dniach maja. Sprawność kopaczy i wygląd równiutkich kostek zawsze wzbudzają powszechny aplauz. Wielu spośród muzealnych gości nie zważając na możliwość pobrudzenia się, próbuje swych sił w kopaniu; wszyscy niemal chcą dotknąć a nawet powąchać kostkę torfu. |
|
Fot. Halina Borucka 43-200 Pszczyna, ul. Brama Wybranców 1, tel. 32 210 30 37, godziny otwarcia i ceny biletów,
Ten adres email do muzeum jest ukrywany
, www
Muzeum Zamkowe mieści się w obronnym niegdyś zamku, przekształconym później w reprezentacyjną, trójskrzydłową rezydencję. W oparciu o zachowane oryginalne wnętrza oraz część wyposażenia z czasów Hochbergów, a także dzieła sztuki przywożone ze zrujnowanych wojną innych zamków śląskich, zdecydowano się na utworzenie muzeum wnętrz mieszkalnych, prezentujących wnętrza od renesansu po schyłek XIX wieku. Na stałych wystawach można zobaczyć wnętrza zamku z XIX w. (komnaty, salony, galerie, bibliotekę, schody paradne, westybul), a także zrekonstruowane wnętrza Apartamentów Cesarskich (sypialnia, garderoba, gabinet, salon), zbrojownię, prezentującą uzbrojenie europejskie i orientalne z okresu od XVI w. do lat międzywojennych XX w. Od 2001 r. można też zwiedzać Gabinet Miniatur, w którym zgromadzono ponad 200 miniatur, sylwetek i płaskorzeźb. |
|
Na obszarze 38 ha prezentowana jest kultura polsko-ukraińskiego pogranicza we wschodniej części polskich Karpat (Bieszczady, Beskid Niski) wraz z Podkarpaciem. Poszczególne grupy etnograficzne (Bojkowie, Łemkowie, Pogórzanie i Dolinianie) posiadają oddzielne sektory ekspozycyjne znakomicie dostosowane do fizjografii terenu. Na terenie Parku Etnograficznego urządzono wspaniałą stałą ekspozycję malarstwa ikonowego pt. Ikona karpacka, na której zaprezentowano ponad 220 ikon (od XV do XX w.), ukazujących pełny rozwój tego typu malarstwa w strefie polskich Karpat. Zarówno świątynie jak i większość budynków mieszkalnych oraz gospodarczych, posiadają w pełni urządzone i udostępnione do zwiedzania wnętrza m.in. warsztaty rzemieślnicze: tkackie, garncarza, kołodzieja, wytwórcy drewnianych łyżek, koszy wiklinowych itp. |
|
|