Na kolekcję składa się 26 niezwykle cennych eksponatów, wśród których są pamiątkowe i okazjonalne puchary, pucharki, flakon toaletowy, kufel i szklanica. Większość z nich powstała w hutach na Dolnym Śląsku, a także w Czechach i Brandenburgii. Sztuka szklarska rozwijała się na Dolnym Śląsku, głównie w Kotlinach Jeleniogórskiej i Kłodzkiej, od czasów średniowiecznych. Huty szkła były zakładane w pobliżu złóż piasku kwarcowego lub kwarcu, nad strumieniami w lesistej okolicy.

Powstanie i rozwój zdobnictwa szkła poprzez rytowanie i szlifowane w Czechach i na Śląsku było związane z występowaniem bogactw naturalnych w pogranicznych Karkonoszach, Górach Izerskich i na Pogórzu. W okresie renesansu na Śląsku, w rejonie Karkonoszy, pracowali mistrzowie rytujący stemple pieczętne i sygnety. W większych miastach niektórzy złotnicy zajmowali się obróbką kamieni szlachetnych na większą skalę. We Wrocławiu w XVI i XVII w. pracowało 23 mistrzów szlifierzy kamieni szlachetnych i rytowników pieczęci.

Od tej stylowo jednolitej grupy różnią się prace z pracowni i kręgu Friedricha Wintera pracującego dla hrabiego Christophera Leopolda Schaffgotscha, który osadził go w szlifierni wodnej w Sobieszowie, a później w Piechowicach. Prace Wintera wykonane w grubym, połyskliwym szkle (doskonale imitującym kryształ górski) oraz w topazie dymnym mają ciężkie proporcje, a ich dekoracja o motywach roślinnych jest niezwykle głęboko rzeźbiona.

Forma szkieł śląskich ma swój odrębny styl, odróżniający go od szkieł czeskich i niemieckich. Ich wartość leży przede wszystkim w przepięknej dekoracji rytowanej i mistrzowskim opanowaniu tej techniki.

Organizator: Muzeum Narodowe we Wrocławiu