Złotnictwo świeckie polskie i obce to kolejna tematyczna prezentacja dzieł złotniczych z kolekcji Muzeum, obok wyrobów świeckich (wystawa Dawny Toruń), naczyń i sprzętów liturgicznych (Sztuka sakralna nowożytnego Torunia), a także skarbów ze Skrwilna i z Nieszawy. Różnorodność eksponatów, zarówno w odniesieniu do czasu i miejsca ich powstania, jak i formy oraz funkcji, pozwala wyodrębnić kilka grup przedmiotów.

Pośród naczyń cechowych zwraca uwagę bogato ornamentowany puchar Paula Kaselitza ze Świdnicy (1721), a także puchar toruńskiego bractwa pogrzebowego rękawiczników, rymarzy i kapeluszników, roboty miejscowego mistrza Heinricha Clausena (1826). Dziewiętnastowieczne i na przełomie wieków wykonane polskie naczynia i sprzęty stołowe reprezentują m. in. wyroby toruńskie, gdańskie, warszawskie. Pośród nich znajduje się stosunkowo liczna grupa łyżek, z których trzy, z dekoracją w postaci figury strzelca, wykonane przez gdańskich mistrzów, stanowiły nagrody w zawodach Bractwa Kurkowego w Gdańsku. W grupie biżuterii i akcesoriów stroju znalazły się m. in. europejskiej klasy pierścień z tzw. ostrymi diamentami (w naturalnej formie krystalizacji), modnymi w jubilerstwie w XVI w., a także zegarki kieszonkowe, z najstarszym w zbiorach Muzeum szkatułkowym zegarkiem naszyjnikowym niemieckiej roboty (koniec XVI w.). Do charakterystycznych w XIX w. akcesoriów stroju damskiego należały woreczki lub inne drobiazgi noszone u pasa na specjalnych zapinkach-klamrach. Na wystawie eksponowane są zapinki toruńskie (około 1830-1840); jedna z nich wraz z haftowanym woreczkiem.

W zespole sreber wykonanych w ośrodkach europejskich najstarszym obiektem jest niemiecka barokowa czarka, do degustacji wina lub wódki (koniec XVII w.). Pozostałe srebra stołowe, wykonane w końcu XVIII w. oraz w XIX stuleciu, reprezentują formy klasycystyczne, neobarokowe oraz secesyjne.

Organizator: Muzeum Okręgowe w Toruniu