Wystawa poświęcona pszczelarstwu ukazuje przede wszystkim materialny aspekt hodowli pszczół w wiejskich gospodarstwach na Podlasiu. Pszczelarstwo, czyli hodowla pszczół, której celem jest produkowanie miodu i wosku pszczelego należy do najstarszych zajęć gospodarczych człowieka. W przeszłości na pokrytych puszczami Podlasiu rozwijało się bartnictwo, czyli hodowla pszczół w barciach. Barć, to wydrążona w rosnącym drzewie dziupla zasiedlona przez rój pszczół.

Początkowo podbierano miód dzikim rojom zamieszkałym w dziuplach drzew, z czasem człowiek sam wykonywał otwory w rosnących drzewach zwabiając do nich pszczoły wonnymi płynami z miodu i ziół. Barcie wydłubywano (dziano) przy pomocy dłut o długich rękojeściach zwanych pieśniami. Najczęściej dziano barcie w sosnach, a sama nazwa tego gatunku drzewa oznaczała prawdopodobnie kiedyś drzewo kłute, czyli posiadające otwór bartny.

Gdy drzewo bartne przewróciło się podczas burzy wyrąbywano toporami część pnia z barcią. W ten sposób powstały pierwsze kłodowe ule, które starano się umieszczać na konarach drzew, a więc w warunkach zbliżonych do naturalnych. Z czasem umieszczano je na ziemi, grupując po kilka sztuk w pobliżu zamieszkałych przez pszczelarzy domów, co znacznie ułatwiło prowadzone przy nich prace. W ten sposób powstały pierwsze pasieki. W XIX wieku ule kłodowe zaczęto zastępować skrzynkowymi. Przystosowane one były do umieszczania w nich ramek, czyli listewek obejmujących pszczeli plaster.

Odmienne systemy umieszczania w ulu ramek były podstawą wydzielenia różnych typów uli skrzynkowych. Do najpowszechniej spotykanych należały ul warszawski, z ramkami wyjmowanymi z góry i z bocznymi drzwiczkami. Na wystawie znajdują się także wirówki służące do oddzielania miodu od plastrów pszczelich. Najstarsze miały budowę drewnianą, nowsze metalową.

Organizator: Białostockie Muzeum Wsi