Podobnie jak większość obiektów z regionu Wschodnich Łużyc, pochodzi z końca XVIII wieku. Pierwotnie stała w niewielkiej wsi śródleśnej, w zagrodzie, która zatraciła pierwotny układ. Obiekt w całości wykonany jest z belek sosnowych połączonych konstrukcją zrębową na zamek. Na niskich ścianach chałupy wspiera się dwuspadowy dach o ustroju krokwiowo-jętkowym. Szczyty jego oszalowano prostymi, pionowymi deskami. Połacie pokryto strzechą z trzciny.

Na uwagę zasługują, w ścianie frontowej, dwoje drzwi z formami łukowatymi zamykającymi je
u góry. Trzecie wejście umieszczone jest po przeciwnej stronie budynku.

Chałupa jak zazwyczaj na Łużycach, stoi szczytem do drogi. Składa się z części mieszkalnej i dwóch pomieszczeń gospodarczych. W części mieszkalnej znajduje się biegnąca przez całą szerokość budynku sień, duża izba z piecem kuchennym oraz alkierz. Wyraźnie widoczny jest brak symetrii w rzucie poziomym chałupy. Asymetria często cechuje budynki drewniane na Wschodnich Łużycach, zdarza się także
w obiektach gospodarczych, jak np. stodoły, budynki inwentarskie, spichlerze.

Wewnątrz tej chałupy stropy wykonano z desek spoczywających na belkach. W izbie i alkierzu występują podłogi z szerokich desek, natomiast w sieni z cegły, a w pomieszczeniach gospodarczych zastępuje je polepa z gliny.

Wystrój wnętrza reprezentuje kulturę reemigrantów z Bukowiny Rumuńskiej. Znajdujące się tu sprzęty
i elementy wyposażenia przywiezione zostały prze tę ludność. W alkierzu umieszczono warsztat gancarski oraz ceramikę garncarzy z Bukowiny. Jeden z nich, Michał Burkowski, wybudował usytuowany za zagrodą piec do wypalania naczyń.

Organizator: Muzeum Etnograficzne w Zielonej Górze z siedzibą w Ochli