Dom drewniany zrekonstruowano na terenie Muzeum na wzór istniejących, charakterystycznych dla Bukowiny przykładów zachowanego budownictwa ludowego. Budynek o konstrukcji wieńcowej, szeroko - frontowy, posiada symetryczny układ wnętrz z izbami mieszkalnymi po obu stronach. Front budynku ma na całej szerokości wysunięty podcień wsparty na ozdobnych słupach. Obiekt z dachem dwuspadkowym z naczółkami okryto gontem. Charakterystyczne dla bryły budynku są zdobienia w drewnie oraz obróbki blacharskie.

Obiekt architektury drewnianej, szczególnie cenny dla zbiorów Muzeum Etnograficznego z uwagi na archaiczność formy. Brak datowania na obiekcie uniemożliwia podanie dokładnego czasu jego pochodzenia, jednakże na podstawie danych historycznych i porównawczych badań etnograficznych ustalić można okres budowy co najmniej na I połowę XVIII wieku. Chata prezentuje typowy dla regionu pogranicza wielkopolsko - lubuskiego typ budownictwa drewnianego - zrębowego.

Pierwotnie składała się z chałupy, obory i stodoły. Na teren skansenu przeniesiono dom z 1793 roku oraz oborę z 1798. Oba budynki ustawiono szczytem do drogi. Dom o konstrukcji zrębowej posiada węgły na zamek. Oryginalną formę prezentuje obora, ustawiona tuż za chatą, nieposiadająca ściany od strony budynku mieszkalnego, ale również niezwiązana z nim konstrukcyjnie. Obydwa budynki pokryte są dwuspadowymi dachami ze słomianą strzechą. Szczyty oszalowane zostały dekoracyjnie ułożonymi deskami.

Podobnie jak większość obiektów z regionu Wschodnich Łużyc, pochodzi z końca XVIII wieku. Pierwotnie stała w niewielkiej wsi śródleśnej, w zagrodzie, która zatraciła pierwotny układ. Obiekt w całości wykonany jest z belek sosnowych połączonych konstrukcją zrębową na zamek. Na niskich ścianach chałupy wspiera się dwuspadowy dach o ustroju krokwiowo-jętkowym. Szczyty jego oszalowano prostymi, pionowymi deskami. Połacie pokryto strzechą z trzciny.

W skład zagrody wchodzą: chałupa z Marcinowa, obora z Królowa oraz kurnik z Drożkowa. Mimo, że obiekty pochodzą z różnych wsi, na terenie skansenu utworzono z nich typowy układ wielobudynkowej zagrody łużyckiej. Przy drodze, ustawiona do niej szczytem, stoi XVIII - wieczna chałupa o konstrukcji zrębowej. Na jej ścianie szczytowej, znajdują się cztery przysłupy z ozdobnymi, łukowatymi zastrzałami łączonymi na kołki. Dach tego budynku pokryty jest strzechą.

Chałupa prezentuje przykład małomiasteczkowego budownictwa drewnianego. Obiekt pochodzący z pierwszej połowy XIX wieku usytuowany został szczytem do drogi w uliczce niedaleko rynku. Właściciele domu trudnili się rzemiosłem i usługami - od początku XX wieku do chwili przeniesienia na teren muzeum były tu usługi krawieckie. Budynek wzniesiono z drewna o konstrukcji zrębowej. Całość nakryto, podobnie jak pierwotnie, dachem dwuspadkowym, krokwiowo - jętkowym z poszyciem ze słomy żytniej.

Zagroda jest przykładem bogatego gospodarstwa z nadwarciańskich wsi. Ta wielobudynkowa zagroda składa się z chałupy, stajni, obory, stodoły, rekonstrukcji spichlerza oraz studni. Wszystkie budynki są drewniane, o konstrukcji zrębowej i występujących na węgłach "ostatkach na rybi ogon". Spichlerz posiada od strony wejścia podcień wsparty na dwóch słupach. Na wszystkich obiektach są dachy dwuspadowe, krokiowo - jętkowe, kryte strzechami za słomy, a na stodole z trzciny.

Budynek pochodzi z XVIII wieku. Pierwotnie stała w zespole budynków dworskich, gdzie pełniła funkcję gospodarczą. Obecnie usytuowana jest na niewielkim wzniesieniu, osłonięta od północy i zachodu pasmem leśnym. Na jego południowym stoku, gdzie jest najlepsze nasłonecznienie, teren przeznaczony jest na plantację winorośli. Piętrowy budynek wieży o konstrukcji szkieletowej, wypełnionej cegłą (tzw. mur pruski), wzniesiono na planie kwadratu. Widoczne są drewniane belki i przyciesie.

Chałupa z Potrzebowa (region zachodniej Wielkopolski) - jest najstarszym obiektem datowanym, przeniesionym do skansenu. Pierwotnie stała w zagrodzie chłopskiej zniekształconej późniejszą zabudową. Budynek na terenie muzeum ustawiono frontem do drogi. Obiekt składa się z dwóch części: starszej, o konstrukcji zrębowej i dobudowanej później o konstrukcji szkieletowej z otynkowanymi polami między belkami. Chałupa ustawiona jest na podmurówce z kamienia polnego i cegły.

Chałupa z Zajączka (region wschodnich Łużyc). Pochodzi z XIX wieku. Pierwotnie, tak jak i obecnie w skansenie, usytuowana była frontem do drogi w wiosce typu ulicówki. Budynek jest konstrukcji mieszanej: w części mieszkalnej - zrębowy, w części gospodarczej - szkieletowy ze strychulcami. Na węgłach bale łączone są "na zamek", z nacięciami uniemożliwiającymi rozsunięcie się ścian. Krokwiowo - jętkowy dach pokryty jest trzciną.