Jedną z inspiracji malarzy Młodej Polski było odwołanie się do natury. Postawa ta znalazła swój język wyrazu w pejzażu modernistycznym, który wykorzystując zdobycze techniczne impresjonistów, niósł za sobą głębokie znaczenie symboliczne (K. Sichulski, J. Chełmoński, W. Wankie, B. Rychter - Janowska, W. Betley, H. Uziembło). Malarze kierując swą uwagę na człowieka jako jednostkę na tle otaczającego go wszechświata, dążyli do ukazania walki pomiędzy zmysłowością i duchowością natury ludzkiej.

W obrębie tej tematyki, powstawały kompozycje przedstawiające artystę w pracowni, podczas aktu twórczego (A. Jezierski, W. Wodzinowski, F. M. Wygrzywalski, J. Unierzyski), jak również wzrosło zainteresowanie portretem, ale tym, mówiącym o uczuciach wewnętrznych portretowanego (V. Hofmann, W. Weiss).

Symbolizm był ucieczką poza sferę świata zewnętrznego w świat wyimaginowanych znaków i wyobrażeń. Dlatego też artyści za bohaterów obierali sobie postaci zaczerpnięte ze świata mitologii, ludowych wierzeń czy baśni (J. Malczewski, V. Hofmann).

Rzeźba Młodej Polski wspomagana była przez secesję, która dzięki swojemu umiłowaniu form linearnych i graficzności znalazła zastosowanie w reliefie oraz przez "malarski" w swojej istocie impresjonizm, natomiast u schyłku okresu nawiązywała do tradycji klasycystycznej. Przykładem drugiej tendencji jest rzeźba przedstawiająca Panterę ogryzającą kość autorstwa Ludwika Pugeta (1877-1942).

Niektóre z rzeźb powstały pod wpływem inspiracji twórczością francuskiego artysty - Augusta Rodina, jak słynny Wodnik Konstantego Laszczki (1865-1956), formą nawiązujący do Rodinowskiego Myśliciela - postać zapożyczona ze świata ludowych wierzeń i baśni, efekt fascynacji folklorem, podobnie jak Król Olch Wacława Szymanowskiego (1859-1930), inspirowany balladą Goethego.

Wśród zgromadzonych dzieł nie zabrakło również studiów poświęconych kobiecie, utożsamianej z Rozpacząautorstwa Wojciecha Brzegi (1872-1941), uginającą się pod ciężarem dźwiganego tobołka.

Organizator: Muzeum Mazowieckie w Płocku