Wystawa jest próbą pokazania miejsca oraz funkcjonowania samorządnych organizacji zawodowo - społecznych, jakimi od średniowiecza były cechy skupiajace osobiście wolnych rzemieślników. Zmiany zachodzące w XIX wieku spowodowane rozpadem dawnych struktur społecznych, rozwojem przemysłu zepchnęły tradycyjne rękodzielnicze formy produkcji na ubocze. Jednak pozostał prestiż rzemieślnika, fachowca znającego swój zawód i potrzeby środowiska.

Organizacja cechowa dążyła do zapewnienia swoim członkom zorganizowanej ochrony wobec narastającej konkurencji, zwłaszcza spoza miasta, regulowała sprzeczności między rzemieślnikami a kupcami, zapewniała uprzywilejowaną pozycję na lokalnym rynku zbytu, dbając przy tym i o interesy klienta poprzez kontrolę oferowanych przez rzemieślnika wyrobów. Ramy organizacyjne cechów nakreślały statuty potwierdzane łącznie z przywilejami przez panującego. Regulowały one stosunki produkcji i jej sposoby, spełniały funkcje sądownicze, wojskowe, religijne i obyczajowo - towarzyskie, ingerując niejednokrotnie ostro we wszelkie przejawy życia społecznego i prywatnego swoich członków.

Wprowadzanie nowych narzędzi i sposobów obróbki surowca prowadziło do wyodrębniania się coraz to nowych specjalności, które w miarę wzrostu znaczenia przekształcały się w nowe, niezależne od starych związki cechowe. Cechy miast górnośląskich, znacznie mniejsze od miast Dolnego Śląska, były słabsze i często łączyły rzemieślników o bardzo różnych specjalnościach, np. w końcu XVIII wieku cech pospólny w Raciborzu skupiał rękawiczników, grzebienników, postrzygaczy płótna, ludwisarzy, bednarzy, stolarzy, kotlarzy, garbarzy, farbiarzy, tkaczy, introligatorów i konwisarzy.

Rozkwit rzemiosła z wachaniami w okresie wojen husyckich trwał do XVII wieku, kiedy to Europa pogrążyła się w walkach wojny trzydziestoletniej.

Organizator: Muzeum w Rybniku