Lapidarium przy Muzeum ma charakter ekspozycji plenerowej w ogrodzie muzealnym u zbiegu ul. Partyzantów i Rycerskiej. Zgromadzone w okresie powojennym zabytkowe elementy architektoniczne i rzeźbiarskie zostały zinwentaryzowane i po wstępnych zabiegach konserwatorskich zamontowane na przygotowanych ścianach i postumentach. Projekt Lapidarium przygotowali w 1975 roku pracownicy Instytutu Historii Architektury, Sztuki i Techniki Politechniki Wrocławskiej - Wojciech Brzezowski i Stanisław Medeksza.

Lapidarium muzealne kontynuuje wcześniejsze tradycje opieki nad zabytkową kamieniarką. W XIX wieku umieszczono fragmenty dawnej architektury świeckiej i sakralnej na zewnętrznych ścianach byłego kościoła Św. Maurycego i resztkach muru obronnego na dziedzińcu klasztoru benedyktynek - dziś użytkowanych przez I Liceum Ogólnokształcące, gdzie są w dalszym ciągu eksponowane.

Na specjalnie pobudowanych ścianach umieszczono fragmenty architektonicznej dekoracji renesansowych kamienic, głównie portale. Najokazalszym, a zarazem najstarszym wyeksponowanym zabytkiem jest zdobiący cała elewację portal z tzw. ,,kamienicy Bitschena", byłego domu legnickiego burmistrza ściętego w czasie buntu czeladników w 1454r. Budynek ten stał się później siedzibą rodziny von der Heyde i L. Wundera.

Najliczniejszą grupę stanowią w lapidarium epitafia legniczan i rzeźby z kaplic rodowych. Dużą grupą trafiły one do muzeum w 1972 roku, kiedy to po pracach wykopaliskowych w kościele Św. Św. Piotra i Pawła natrafiono na nie w kryptach. Pod koniec XIX wieku miała miejsce renowacja tego kościoła i większość epitafiów umieszczonych na jego zewnętrznych ścianach zdjęto i złożono w podziemiach. Kolejna grupa trafiła do lapidarium w 1995 r. , kiedy kościół Św. Św. Piotra i Pawła stał się katedrą a Legnicą stolicą nowego biskupstwa i przygotowywano kryptę grzebalną. Pod posadzką odkryto kolejne fragmenty kamieniarki, w tym epitafia.

Organizator: Muzeum Miedzi w Legnicy