|
|
Szata roślinna Kotliny Biebrzańskiej | |
Wystawa stała - otwarta (2752, 0.52)przyrodnicza
|
|
Centralnym eksponatem na wystawie jest schemat przedstawiający przekrój przez dolinę Biebrzy, i cztery główne strefy poprzeczne porastane przez różne zbiorowiska roślinne wykształcające się w ścisłej zależności od warunków hydrologicznych czyli sposobu uwodnienia podłoża. Strefa długotrwałych zalewów (immersyjna) z dużymi wahaniami poziomu wód gruntowych z szuwarami właściwymi (Phragmition). Porastają one najbliżej rzeki i starorzeczy w strefie głębokich i długotrwałych zalewów.
|
Ogółem na obszarze Kotliny Biebrzańskiej stwierdzono 1015 gatunków roślin naczyniowych. Spośród nich 140 jest doskonale przygotowanych do zalewania, do życia po ustąpieniu rozlewisk albo na ciągle zabagnionym podłożu. Na rozległych obszarach torfowisk niskich istnieją mineralne wyniesienia funkcjonujące jak izolowane wyspy krajobrazowe "grądzikami".
Pomimo, że stanowią 1% powierzchni dzięki różnorodności siedlisk są miejscem występowania 80% flory roślin naczyniowych Kotliny Biebrzańskiej. Na nich właśnie zachowała się między innymi jedna z najliczniejszych w Europie populacja obuwika pospolitego (Cypripedium caceolus) najokazalszego z naszych storczyków, zakwitającego w ilościach 3-4 tysięcy. Kosaciec bezlistny (Iris aphylla) ma tu również imponującą populację (2-3 tysiące). Ogólnie wyróżniono tu 90 gatunków objętych ochroną ścisłą.
Botaniczną wystawę zamyka czarnobiała plansza pokazująca stan Bagna Wizna przed i po melioracjach. Kotlina Biebrzańska doznała znacznego odwodnienia już w XIX wieku przez budowę kanałów. Trzeba pamiętać, że Polska jest krajem o bardzo małych zasobach wody, co plasuje nas dopiero na 22 miejscu w Europie. Melioracje jakie dotknęły nasz kraj w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku były tak naprawdę samobójczym, brutalnym osuszaniem. Niewiele też rzek ocalało przed tzw. regulacją.
|
|
| |
|
   |
|
|
|
|
|