Wystawa jest próbą odtworzenia warunków mieszkalnych środowiska robotniczego Łodzi okresu międzywojennego. Pokazywane są dwa typy mieszkań: mieszkanie biedniejsze (robotnika niewykwalifikowanego) - jednoizbowe - z podziałem funkcjonalnym na część kuchenną i pokojową oraz mieszkanie zamożniejsze (majstra, robotnika wykwalifikowanego) - dwuizbowe - składające się z kuchni i pokoju, z meblami i sprzętami o wyższej klasie. Wystawa została przygotowana w oparciu o przedmioty gromadzone przez muzeum.

Ekspozycję urządzono w domku wybudowanym prawdopodobnie w l.60. XIX wieku, na posesji należącej do przemysłowca Karola Bennicha, położonej przy ul. Wólczańskiej 68. Domek ten, usytuowany przy fabryce, od początku pełnił funkcje wyłącznie mieszkalne, być może początkowo zajmował go właściciel, a później lokatorami byli pracownicy jego firmy.
Budynek nie był skanalizowany, posiadał jedynie instalację elektryczną .
Jego jedyne przedstawienie graficzne znajduje się w reklamie firmy Bennicha, zamieszczonej w Jubiläumsschrift der Lodzer Zeitung z 1913 roku.

Łódź do końca pierwszej ćwierci XIX wieku miała wyłącznie zabudowę drewnianą, nieróżniącą się od chłopskich chałup. W 1820 roku liczyło 767 mieszkańców i 106 drewnianych domów mieszkalnych o konstrukcji zrębowej; nawet miejscowy ratusz i kościół zbudowane były z drewna.

W 1821, Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji zleciła prezesowi Komisji Województwa Mazowieckiego, Rajmundowi Rembielińskiemu urządzenie w Łodzi osady fabrycznej. W latach 1821-1823, na gruntach sąsiadujących z nią wsi i folwarków rządowych, wytyczono osadę dla sukienników Nowe Miasto, a nieco później, w latach 1824-1828 osadę dla tkaczy i prządków bawełny i lnu, nazwaną Łódka, które przyłączono do terytorium miasta. Do osad tych, zachęceni znacznymi ulgami, przywilejami, obiecaną pomocą rządową, oraz protekcyjnymi cłami, napływali liczni imigranci z Wielkopolski, Śląska, Ziemi Lubuskiej, Czech i Saksonii.

Organizator: Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej

Autorzy: st. kustosz Lidia Zganiacz