Miraże i rzeczywistość. Proza polskiego międzywojnia | |
Wystawa stała - otwarta (1851, 0.36)biograficzna
|
|
Wystawa zarysowuje panoramę prozy "polskiego międzywojnia", w której powieść polityczna wysuwa się na pierwszy plan także z racji miejsca jej prezentacji. Jest nim Muzeum Andrzeja Struga - autora "Ludzi podziemnych" (1908), prozaika, publicysty, działacza PPS, oficera Legionów Polskich, wreszcie senatora i masona w niepodległej RP. Pisarza o romantycznych ideałach, zaangażowanego w "sprawę polską" bez reszty, który jednak stopniowo tracił złudzenia, jak całe jego pokolenie.
|
Dwudziestolecie 1919-39 jest okresem niezwykle bogatym w dokonania literackie i zróżnicowanym. Wzrosły w tym czasie poczytność i ranga reportażu, publicystyki i eseju.
Najciekawszym zjawiskiem epoki okazała się jednak powieść polityczna z pierwszych lat niepodległości. Miniona wojna, groźba rewolucji, daleka od ideału rzeczywistość w młodym państwie prowokowały do opisu i oceny. Wyspiańskiego sen o Polsce będącej duszy radością i tęsknotą pozostał mirażem, Żeromskiego wizja szklanych domów również. Mity Czynu i Odrodzenia, Władzy i Pieniądza, Walki Klas wymagały rewizji.
Nastroje zawodu i rozgoryczenia, poczucie bezradności znakomicie oddały powieści Andrzeja Struga, Stefana Żeromskiego, Zofii Nałkowskiej, Juliusza Kadena z lat 1918-25, nawiązujące zarówno do modnego wówczas ekspresjonizmu, jak i wykorzystujące formuły prozy realistycznej czy psychologicznej, z dodatkiem liryzmu lub groteski, satyry. "Przedwiośnie" (1925) Stefana Żeromskiego stanowi ukoronowanie tego nurtu literatury zmagającej się z teraźniejszością, zgodnie z dewizą, że Ojczyzna to najpierwszy obowiązek.
|
|
| Autorzy: Scenariusz: B. Riss,aranżacja plastyczna: A. Orlewicz, współpraca T. Stróżyńska, M. Durko, A. Kowalska, E. Klinger, L. Mozolewski, S. Puch | |
|