W przeciwieństwie do prawie jednolitej pod względem stylu architektury pałacu, jego wnętrza noszą cechy dwóch epok: baroku i klasycyzmu. Stanisław August, przebudowując Łaźnię Lubomirskiego, pozostawił dekorację barokową w trzech salach: w przedsionku, w Sali Bachusa i w Pokoju Kąpielowym. Zabytkowe wnętrza: Przedsionek, Pokój Bachusa, Pokój Kąpielowy, Sala Balowa, Gabinet Portretowy, Sala Salomona, Galeria Obrazów, Przedpokój, Sala Jadalna, Rotunda

Początki historii Pałacu na Wyspie, zwanego też Pałacem na Wodzie, przypadają na lata 1683-89. Wówczas to marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski, właściciel Ujazdowa, postawił na obszarze dawnego zwierzyńca Łaźnię. Był to niewielki pawilon ogrodowy, projektu Tylmana z Gameren.

Elewacja południowa obliczona na grę światła i cienia powstała w roku 1784, według projektu Dominika Merliniego. Projekt elewacji północnej król powierzył Janowi Chrystianowi Kamsetzerowi, który stworzył architekturę o większej prostocie i linearności niż fasada południowa.

Kamsetzer od północy zastosował wielki porządek, co spowodowało, że Pałac nabrał monumentalnego wyglądu: czterokolumnowy portyk z herbem Rzeczypospolitej podtrzymują Sława i Pokój w tympanonie, z posągami Marsa i Minerwy po bokach. Attykę, od strony południowej, dekorują posągi kamienne, przedstawiające postacie kobiece, będące alegoriami pór roku; naroża budowli - rzeźby czterech kontynentów: Europy, Ameryki, Afryki i Azji. Całość budynku wieńczy czworościenny belwederek z rzeźbami przedstawiającymi żywioły: Ziemię, Powietrze, Ogień i Wodę. Wszystkie te statuy wyszły z pracowni Andre Le Bruna.

Z korpusem głównym Pałacu połączone są za pomocą arkadowych mostków z jońskimi kolumnadami dwa pawilony, usytuowane poza wyspą. Pierwotnie łączniki te były całkowicie przeszklone i ozdobione wewnątrz popiersiami cesarzy rzymskich, dłuta Pincka, ustawionymi dziś przed Starą Pomarańczarnią.

Organizator: Muzeum Łazienki Królewskie