|
|
Pradzieje Suwalszczyzny i wschodnich Mazur | |
Wystawa stała 01.01.2012 - ... - otwarta (2143, 0.41)archeologiczna
|
|
Wystawa to podróż przez stulecia i tysiąclecia, od czasu, gdy po ustąpieniu lodowca pojawili się na tych ziemiach pierwsi osadnicy, aż po upadek Jaćwieży i początek ery nowożytnej. Muzeum posiada bogate zbiory z epoki kamienia. Najliczniejszą grupę stanowią znaleziska krzemienne. Najstarsze groty strzał i oszczepów, krzemienne noże i inne narzędzia pochodzą sprzed ponad trzynastu tysięcy lat. Pozostawili je prowadzący koczowniczy tryb życia łowcy reniferów ze starszej epoki kamienia.
|
Unikatową wartość posiadają przedmioty wykonane z kości i rogu o trzy tysiąclecia młodsze, wydobyte m.in. z obozowiska w Miłukach koło Ełku. Posługiwali się nimi myśliwi, rybacy i zbieracze należący do wspólnoty kundajskiej. Przetrwali oni na terytorium północno-wschodniej Polski co najmniej do początków drugiego tysiąclecia przed Chrystusem. Odrzucali większość wynalazków zadomowionych od dawna w pozostałej części ziem polskich ludów rolniczych, które bez powodzenia starały się skolonizować również strefę wschodnich pojezierzy. Tłumaczy to ubóstwo zabytków typowych dla młodszej epoki kamienia i epoki brązu tak często znajdowanych w Europie środkowej, zachodniej i północnej.
We wczesnym średniowieczu także ludy bałtyjskie, w tym zamieszkujący Suwalszczyznę Jaćwingowie, przyjęły feudalny model organizacji społecznej. Życie koncentrowało się wokół niewielkich grodów obronnych, gdzie chroniono się w czasie zagrożenia. Wokół tychże centrów położone były liczne niewielkie zazwyczaj wioski. Same eksponaty z wczesnego średniowiecza na wystawie nie są zbyt liczne, gdyż ze względu na specyficzny obrządek pogrzebowy nie odkryto dotąd cmentarzysk z tego okresu, a właśnie groby dostarczają zwykle największej ilości znalezisk.
Jaćwingowie nigdy nie przyjęli pisma, nie zdołali się też zjednoczyć i utworzyć własnego państwa, mimo narastającego zagrożenia ze strony lepiej zorganizowanych sąsiadów.
|
|
| |
|
   |
|
|
|
|
|