Galeria Sztuki Starożytnej - Wystawa stała

Zbiory Sztuki Starożytnej MNW są największym i najbardziej kompletnym zespołem dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego starożytnych kultur śródziemnomorskich w Polsce. Jedynym, którego powstanie w 1938 r. i późniejszy rozwój zostały ściśle powiązane z rezultatami badań archeologicznych prowadzonych początkowo przez wicedyrektora Muzeum, prof. Kazimierza Michałowskiego w Egipcie (Edfu, Tell Atrib), Sudanie (Faras), na Cyprze (Nea Paphos) i Krymie (Mirmeki), a później przez jego uczniów (Nea Papho.

Przejęcie w okresie powojennym kolekcji sztuki starożytnej: Branickich z Wilanowa, Radziwiłłów z Nieborowa, Potockich z Łańcuta i Jabłonnej oraz ocalałych części niemieckich kolekcji z muzeów Wrocławia, Szczecina, Królewca i Braniewa umożliwiło zorganizowanie w roku 1949 nowoczesnej ekspozycji sztuki starożytnej, dającej po raz pierwszy w dziejach polskiego muzealnictwa syntetyczny obraz rozwoju sztuki antycznej i bliskowschodniej, wynikający z typologicznie i chronologicznie uporządkowanego materiału.

Pozyskanie zwróconych przez Związek Radziecki Zbiorów Gołuchowskich, a także bogatego depozytu dzieł antycznych i egipskich (monumentalna rzeźba kamienna) z Luwru, zapewniło tej ekspozycji odpowiednią jakość i międzynarodowe znaczenie. Przez blisko 40 lat ekspozycja ta była jedyną w Polsce, a prowadzona przez Muzeum działalność oświatowa objęła swym zasięgiem cały kraj.

W ostatnim ćwierćwieczu w wyniku porozumienia z muzeami w Szczecinie, Poznaniu, Łańcucie i Wilanowie, Zbiory Sztuki Starożytnej zwróciły tym placówkom znaczną część przejętych wcześniej zabytków, pozostawiając u siebie jedynie dzieła niezbędne do utrzymania merytorycznej zwartości stołecznej ekspozycji.

Galeria Sztuki Starożytnej obejmuje kolekcje: Antyku - tj. Grecji, Rzymu i Etrurii (11 000 obiektów), Starożytnego Egiptu (4500 obiektów) oraz Starożytnego Wschodu, tj. Mezopotamii, Iranu, Syrii i Palestyny (500 obiektów).