Największa w Europie ekspozycja zabytków kultury i sztuki nubijskiej z okresu chrześcijańskiego. Wszystkie prezentowane zabytki pochodzą z Sudanu, gdzie od wielu lat prowadzą badania polskie misje archeologiczne. Ekspozycja ukazuje w układzie chronologicznym rozwój malarstwa religijnego w północnej Nubii na przestrzeni ponad 700 lat, od malowideł najstarszych, pochodzących z VIII w., po najpóźniejsze, z XIII i XIV w.

Zabytki z Faras, jak również niewielki zespół przedmiotów (głównie ceramiki) ze Starej Dongoli, prezentowane są w dwóch ciągach sal galerii. Dominują pojedyncze, frontalne wizerunki osób boskich i świętych malowane na białym tle ścian, rzadko ujęte w ramy. W sali pierwszej prezentowane są malowidła najstarsze, zachowane na pierwszej warstwie tynku, którym ściany kościoła pokryto w VIII w. Do najcenniejszych należą wizerunki św. Anny, świętych Jana Ewangelisty i Piotra oraz portret Amone, pustelnika żyjącego w okolicach Tuna el-Gebel (Aszmunein) w południowym Egipcie.

Na uwagę zasługuje monumentalne przedstawienie tronującego Chrystusa z księgą Ewangelii oraz krzyżem-włócznią, ubranego w szatę ozdobioną szlakami z motywem ludzkich oczu. Pod tronem ukazani byli aniołowie unoszący krzyż, których w XII lub XIII w. zastąpiono wyobrażeniem trzech identycznych postaci Zbawiciela.

W tej samej sali znajduje się inne monumentalne malowidło, ukazujące św. Merkuriusza na koniu przebijającego włócznią rzymskiego cesarza Juliana zwanego Apostatą. Dalej można podziwiać dwa znakomite portrety nubijskich dostojników: młodego władcy pod opieką Chrystusa, stojącego za plecami ciemnoskórego dostojnika, oraz biskupa Faras, Marianosa, ubranego w bogate szaty liturgiczne, z Matką Boską i Dzieciątkiem. Ekspozycję zabytków nubijskich uzupełniają rozmieszczone przy ścianach w obu salach elementy dekoracji architektonicznej, pochodzące z różnych budowli w Faras, oraz ceramika i epitafia

Organizator: Muzeum Narodowe w Warszawie