|
|
Sala Księstwa Warszawskiego | |
Wystawa stała - otwarta (2322, 0.48)historyczna, sztandary, mundury, odznaczenia
|
|
Koncepcja zwrócenia się do rządu Republiki Francuskiej o zgodę na zorganizowanie ochotniczego korpusu polskiego złożonego z Polaków - jeńców z armii austriackiej i pruskiej, zrodziła się jeszcze pod koniec insurekcji 1794 roku. Organizatorem powstających w służbie Republiki Lombardzkiej oddziałów polskich został zasłużony dowódca z czasów Powstania Kościuszkowskiego, generał Jan Henryk Dąbrowski. Zawarł on 9 stycznia 1797 roku z rządem lombardzkim konwencję o utworzeniu Legionów Polskich.
|
Podpisując konwencję z Administracją Generalną Lombardii w sprawie utworzenia Legionów, zastrzegł dla nich gen. Dąbrowski mundur w kolorze granatowym o kroju polskim, opartym na wzorze munduru Kawalerii Narodowej. Jednym z przejawów demokratyzacji stosunków w Legionach było wprowadzenie dla wszystkich żołnierzy jednolitego nakrycia głowy w formie rogatej czapki, zastrzeżonej uprzednio w armii polskiej jedynie dla szlachty.
Ozdobiona barwnymi kordonami i francuską kokardą, zastąpiła używane uprzednio kapelusze. Początkowo każdy batalion miał się różnić kolorem wyłogów kołnierzy i mankietów. Uważane za jednostki kadrowe przyszłej armii polskiej, miały one nawiązywać kolorami do barw dawnych pułków Rzeczypospolitej. Jednak już w 1797 roku mundury zostały ujednolicone tak, że tylko legie różniły się kolorami dodatków.
Dalszemu ujednoliceniu uległy mundury legionowe w listopadzie 1798 roku. W przyszłości przyszło gen. Dąbrowskiemu jeszcze nie raz walczyć o zachowanie dla Legionów polskich mundurów. Miało to miejsce zwłaszcza po zawarciu przez Francję pokoju w Luneville, pomijającego całkowicie sprawę polską. Niewygodne w tej sytuacji dla Bonapartego Legiony zostały przekazane na służbę państw włoskich, następnie zaś zamienione na półbrygady piechoty francuskiej i wysłane na San Domingo.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|