Galeria jest największą tego typu stałą ekspozycją muzealną w Polsce. Zaznajamia zwiedzających z bogactwem polskiego i zachodnioeuropejskiego rzemiosła artystycznego w układzie chronologicznym, od czasów wczesnego średniowiecza po secesję. Prezentowana ekspozycja wraz ze stylowo zaaranżowanymi wnętrzami, kolekcją złotnictwa, tkanin, ubiorów, mebli, ceramiki i szkła, uzupełniona została unikatowym zbiorem instrumentów muzycznych, judaików i masoników.

Najstarszym i najcenniejszym zabytkiem jest czara włocławska powstała w 1. połowie X wieku, przypuszczalnie w warsztacie znajdującym się na terenie Lotaryngii lub Alemanii. Wykuta w srebrze, ze śladami złocenia, z dekoracją rytowaną, puncowaną i niellowaną. Na powierzchni naczynia z czterema wypukłymi medalionami, umieszczono 8 scen opowiadających historię wyzwolenia Izraela z niewoli Madianitów przez Gedeona (Stary Testament, Ks. Sędziów, rozdz. VI-VII), uzupełnionych ornamentem roślinnym i geometrycznym.

Wyjątkową pozycję w zespole zajmuje depozyt złożony w Muzeum przez konserwatora miejskiego. Jest to pochodzący z XIII-XV wieku korpus witraży z kościoła dominikanów św. Trójcy w Krakowie, jedyny tak duży zespół witraży średniowiecznych w polskich zbiorach muzealnych.

Bogata muzealna kolekcja tkanin i ubiorów jest reprezentowana zabytkami od XIV po początek XX wieku. Najstarszym zabytkiem jest aksamitna stuła z końca XIV wieku pochodząca z opactwa benedyktynów w Tyńcu. Imponująco przedstawia się kolekcja ornatów od XV do XVIII wieku, szczególnie cenne są te z bogato haftowanymi preteksatami z XV wieku oraz uszyte z tkanin włoskich.

Do bardzo cennych zabytków należą jedwabne pasy kontuszowe z XVII i XVIII wieku, wśród których znajduje się unikat w skali światowej - perski pas z postaciami sokolników z 2. poł. XVII wieku. Do unikatów należy kontusz i żupan - strój szlachecki po Janie Potockim z 3 ćw. XVIII wieku.

Organizator: Muzeum Narodowe w Krakowie