Podstawę kolekcji złotnictwa stanowią dzieła przekazane przez różne korporacje miejskie, kościoły i zbory protestanckie, które pozyskało Muzeum dzięki hojności obywateli gdańskich w końcu XIX wieku i w okresie międzywojennym w wieku XX. Dzieła te wykonane zostały w warsztatach gdańskich i pruskich, w okresie późnego średniowiecza oraz w czasach nowożytnych (wiek XVII do schyłku XVIII), gdy Gdańsk dominował w zakresie wytwórczości złotniczej.

Zespół liturgicznych naczyń z XV wieku dobrze charakteryzuje miejscowy styl późnogotycki, min. przez bogactwo grawerowanej dekoracji (relikwiarz, kielichy, łódka na kadzidło o kształcie średniowiecznego okrętu, puszki na komunikanty, monstrancja). Z okresu baroku posiada Muzeum przedmioty z wyposażenia kościołów katolickich, srebra używane przez luteran, są to dzbany na wino mszalne, kielichy do komunii domowej, zegary kazalnicowe, oprawione w srebro książki religijne, a nawet dla ceremonii żydowskich puszkę na etrog.

Dominują w kolekcji luksusowe naczynia świeckie. W okresie baroku, gdy dużą wagę przywiązywano do ceremonii częstowania winem i wznoszenia toastów wykonywane były w Gdańsku różne naczynia do picia i nalewania napojów. Podziwiano w nich zawsze wysoki stopień opanowania technik złotniczych, kunszt artystycznych zdobień, często wyrafinowaną formę. Są to puchary różnych korporacji obywatelskich, żeglarzy morskich, szyprów wiślanych i zamożnych cechów rzemieślniczych, oraz puchary pochodzące z patrycjuszowskich, domowych skarbców.

Gdańska kolekcja szczyci się posiadaniem 11 barokowych kufli ze złoconego srebra. Ich niezwykle bogata dekoracja figuralna i ornamentalna wykonana jest w nieuprawianej już dziś technice trybowania, czyli wykuwania w srebrnej blasze i cyzelowania. Specjalnością gdańskich mistrzów były kompozycje ze scenami z Biblii, epizody z żywotów antycznych bohaterów, również tematy rodzajowe wzorowane na kompozycjach niderlandzkich.

Organizator: Muzeum Narodowe w Gdańsku