Wystawa sztuki dawnej o charakterze wnętrz stylowych z epoki baroku, empiru, biedermeieru, II połowy XIX wieku i secesji. We wnętrzu wyeksponowano własne zabytki działu w tym meble, malarstwo, rzeźbę i rzemiosło artystyczne. Urządzono wnętrza wczesnobarokowe z XVII wieku, pokój empire - sztuka początku XIX wieku, pokój biedermeier z typowymi dla tego okresu meblami i malarstwem, pokój neostylowy - wnętrze mieszkalne okresu historyzmu, pokój secesyjny - zabytki sztuki secesyjnej.

Wystawa stanowi rekonstrukcję XX wiecznego zakładu szewskiego. Zawiera pełne jego wyposażenie we wszystkie sprzęty, narzędzia i maszyny. Przy drzwiach, pod oknem stoi stół z uniesionym brzegiem i szufladami. Przy nim wygodny, wyplatany z pasów parcianych stołek. Na stole i na półce drobne narzędzia do naprawy obuwia. Są wśród nich: młotek ze specjalnie uformowanym lekkim obuszkiem, zaopatrzony z jednej strony w duży płaski stalowy łebek, z drugiej w szpic przydatny przy wyjmowaniu gwoździ.

Trzon stałego wyposażenia kuźni stanowi palenisko umiejscowione w ścianie szczytowej, wykonane z cegieł. Nad nim komin dymny z kapturem (okapem) z blachy. W piecu znajduje się kotlina, czyli ognisko - miejsce, gdzie pali się ogień. Od spodu w ognisku jest otwór, który ma połączenie z miechem dostarczającym powietrze do ognia. Po prawej skrzynia na opał. Przed paleniskiem ręcznie dłubane korytko na wodę do hartowania obrabianego metalu. W bezpośrednim sąsiedztwie łopatka i pogrzebacz.

Wystawa prezentowana jest w zabytkowej zagrodzie rybackiej, obrazuje najciekawsze dziedziny jamneńskiej kultury materialnej, obrzędowości i sztuki. Zgromadzone eksponaty (448) pochodzą z początku XIX w. do poł. XX w. Najstarsze zabytki datowane są na I i II poł. XVIII w. Grupa jamneńska stanowi fascynującą wyspę w kulturze ludowej Pomorza. Była to społeczność zamieszkująca podkoszalińskie wsie Jamno i Łabusz (gdzie dominantem była wieś Jamno) leżące nad brzegiem jeziora Jamno.

Najstarsze monety pochodzą ze starożytnego Rzymu, w tym liczący 216 monet fragment skarbu denarów z I-II w. n.e.znaleziony w Żulicach k. Tomaszowa Lubelskiego (koszalińską część skarbu wraz z katalogiem monet opracowała B. Mielniczuk, Skarb rzymskich denarów I-II w. n.e. z Żulic, województwo zamojskie, w Muzeum Okręgowym w Koszalinie, "Koszalińskie Zeszyty Muzealne" 1997 (nr 21), s. 261-295). Na wystawie pokazano 1603 monety i 286 medali. Eksponaty ułożone są w porządku chronologicznym.

Celem tej ekspozycji jest prezentacja głównych filarów rozwoju Koszalina i zmian jego wyglądu, a także działalności samorządu i osiągnięć kultury, świadczących o roli i znaczeniu miasta w regionie. Wystawa obejmuje okres od X/XII w. do lat 90. XX w. Przestrzeń wystawową tworzy układ ulicy miejskiej, wzdłuż której mieści się sześć sal, po trzy z każdej strony, ukazujących miasto w kolejnych okresach dziejów, przez średniowiecze po czasy nowożytne.