Celem wystawy jest przybliżenie współczesnemu odbiorcy problematyki związanej ze stanem zdrowia naszych przodków. Dziedziną wiedzy, która zajmuje się badaniem kondycji zdrowotnej pokoleń żyjących w odległych wiekach, jest paleopatologia. W oparciu o dodatkową wiedzę z innych dziedzin np. archeologii, antropologii, medycyny, paleopatologia odtwarza historię chorób. Dąży do ustalenia kolebki - czyli miejsca narodzin poszczególnych schorzeń, dróg ich rozprzestrzeniania się, zasięgu występowania.
|
Pokazane na wystawie eksponaty, które przedstawiają różne odmiany i zmiany chorobowe, pochodzą z cmentarzysk młodszej epoki kamienia, czyli neolitu, z okresu wpływów rzymskich i ze średniowiecza. Umieszczone na dwóch piętrach, wraz ze stałą wystawą pradziejową, znajdują archeologiczny kontekst.
Dział epoki kamienia i wczesnej epoki brązu prezentuje najstarsze zabytki archeologiczne, natomiast w gablotach A-E przedstawiono kości ze śladami chorób, na które cierpieli ludzie w tym właśnie czasie. W gablocie A znajdują się eksponaty ilustrujące niektóre odmiany rozwojowe. Powstały one w wyniku niegroźnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu zaburzeń genetycznych. Są to np. różnej wielkości i kształtu wstawki kostne w szwach łączących kości czaszki, otwór w trzonie mostka powstały w wyniku niecałkowitego zrośnięcia się jego części. Pokazane są także odmiany bruzd na pierwszym kręgu szyjnym, w których przebiegają ważne naczynia krwionośne zaopatrujące mózg, które mogą występować w postaci krótkich kanałów, nie zrośnięte z całością kości ich części, np. wyrostek kolczysty kręgu piersiowego, nietypowy kształt kości - rzepki czy części kości jak np. szeroki wyrostek kolczysty kręgu szyjnego. Znajduje się tu również odmiana, która jest atawizmem, gdyż stanowi pozostałość z rozwoju filogenetycznego; jest nią wyrostek nadbloczkowy kości ramieniowej, który w zasadzie nie występuje u człowieka.
|
|