Szczątki drewnianej zabudowy miasta X - XIII wieku odkryto w roku 1948 na głębokości około 2 m. pod dzisiejszą nawierzchnią ulic. Sięgały one 5 m. głębokości. Brak dostępu powietrza, wilgotne podłoże oraz inne naturalne warunki konserwujące sprawiły , że do naszych czasów w bardzo dobrym stanie dotrwały pozostałości domów, ulic i wałów obronnych, a także bogactwo drobnych narzędzi, fragmentów sprzętów domowych, części ubiorów i ozdób.

W ciągu 27 lat badań archeologicznych wydobyto około 70 000 zabytków, świadczących o zajęciach i poziomie życia mieszkańców.
Najstarszy Gdańsk zlokalizowano w pobliżu zakola rzeki Motławy / u zbiegu dzisiejszych ulic Grodzkiej i Rycerskiej /. Założony został około roku 980, zapewne przez Mieszka I. Zdecydowanie wysunął się na czoło innych grodów jako główny ośrodek polityczny, gospodarczy i kulturalny Pomorza. Mieściła się tutaj siedziba namiestnika królewskiego, a później siedziba książąt pomorskich i ich dworu. Nazwa miasta Gyddanyzc po raz pierwszy zapisana została w roku 997.

Gdańsk otoczony był z zewnątrz wodami i bagnistymi łęgami. Połączenie Wisłą z morzem umożliwiało już w X wieku zbudowanie portu. W latach 1955 - 1961 odkryto fragmenty pomostu, do którego przybijały łodzie. Jego szerokość wynosiła 3 m.

W pobliżu miasta krzyżowały się także ważne lądowe drogi handlowe. Lokalizacja ta wpłynęła na charakter osadnictwa i zajęcia ludności; od samego początku istnienia miasta rozwijało się rybołówstwo, żegluga, handel, a wraz z nim - rzemiosła.

Drewniane domy mieszkalne, średnio o wymiarach 16 m, budowano w obrębie drewniano - ziemnych obwałowań. Łącznie odkryto i przebadano 125 domostw, zalegających nad sobą w 17 poziomach osadniczych, zamieszkiwanych przez rybaków i rzemieślników. Wiele odkrytych elementów budownictwa monumentalnego / bazy późnoromańskie i wczesnogotyckie , głowica kolumny i płytki posadzkowe / dowodzi istnienia również budowli murowanych.

Organizator: Muzeum Archeologiczne w Gdańsku