Jest to pierwsza po drugiej wojnie światowej stała ekspozycja bursztynu w Gdańsku . Nawiązuje ona do dawnych gdańskich tradycji. Zabytki prezentowane są w dwóch działach: bursztyn w przyrodzie i bursztyn w kulturze. Tematem pierwszej części ekspozycji jest zagadnienie pochodzenia bursztynu, jego złóż, identyfikacji i odmian. Prezentowane są naturalne formy bursztynu - naciekowe i powstałe z nagromadzenia żywicy w szczelinach drzew, unikalne odmiany bursztynu bałtyckiego (sukcynitu).

Interesującymi eksponatami są próbki różnych rodzajów bursztynu z dawnej kolekcji Otto Helma - dar Dr G. Krumbiegela z Halle/Saale. Jest to jedyny zachowany fragment zbioru bursztynu z byłego Muzeum Przyrodniczego i Archeologicznego w Wolnym Mieście Gdańsku.

W części wystawy poświęconej bursztynowi w kulturze eksponowane są zabytki bursztynowe oraz przedmioty związane z bursztynnictwem rozwijającym się na ziemiach polskich od epoki kamienia począwszy, w starożytności, wczesnym średniowieczu i w czasach nowożytnych. Wzruszają one swoją prostotą, zachwycają pomysłowością, świadczą o rozwoju wyobraźni, dążeń estetycznych oraz o możliwościach twórczych i doskonalenia warsztatu bursztynnika na przestrzeni dziejów.

Epoka kamienia jest reprezentowana przez fragmenty ozdób ze schyłku paleolitu /ok. 12 000 - 11 000 lat przed Chr./, oraz amulety antropomorficzne związane z kultem płodności, a także zoomorficzne związane z magią myśliwską i leśną z okresu mezolitu (w przewadze kopie) /ok. 8 000 - 4 500 przed Chr./. Znaczny rozwój bursztynnictwa notowany jest z neolitu /ok. 4 500 - 2 300/ 1 800 przed Chr./; wskazuje na to różnorodność form paciorków, wisiorków, amuletów, w tym także związanych z kultem przodków lub herosów oraz słońca. Na wystawie pokazano również wyposażenie pracowni bursztynniczej wraz z narzędziami i półwytworami ozdób.

Organizator: Muzeum Archeologiczne w Gdańsku