Storczykarnia składa się z części ekspozycyjnej, zaplecza podzielonego na trzy strefy klimatyczne oraz kawiarni letniej. Obiekt wyposażony jest w nowoczesne urządzenia służące utrzymaniu optymalnych kierunków uprawy tej bardzo wymagającej grupy roślin. W szklarni wystawowej prezentujemy wiele rodzajów i gatunków storczyków. Trafiają tam rośliny najefektowniejsze, będące w okresie kwitnienia. Przez pozostałą część roku uprawiane są one w jednej z trzech szklarni zaplecza.

Utworzenie zbioru sztuki cerkiewnej w Łańcucie podyktowane było koniecznością ochrony bezcennych dóbr kultury, zagrożonych wskutek wysiedleń ludności ukraińskiej z obszaru południowo-wschodniej Polski w 1945 i 1947 roku. Kilkudziesięcioletni okres świadomego niszczenia zabytków sztuki religijnej doprowadził do zagłady około 330 cerkwi z 650 jakie istniały się w tej części historycznej diecezji przemyskiej, która po II wojnie znalazła się w granicach państwa polskiego.

Stajnie posiadają zachowaną oryginalną częścią dla koni wierzchowych oraz Szorownię Galową i Hol, w których ustawiono pojazdy konne należące do Muzealnej Kolekcji Pojazdów. Muzeum w Łańcucie posiada bowiem dwie oddzielne kolekcje pojazdów konnych: historyczną związana z rezydencją po rodzinie Potockich liczącą 55 pojazdów i muzealną, gromadzoną po II wojnie i wciąż otwartą, która liczy dzisiaj blisko 80 pojazdów.

Zamkowe wnętrza zaliczane są do najpiękniejszych w Polsce. Do najstarszych szczęśliwie zachowanych należy: Wielka Sień, Sala pod Stropem oraz Sala pod Zodiakiem. Pochodzą one z lat 40-tych XVII w. ale niestety żadne nie przetrwało do naszych czasów w niezmienionej formie. Liczną grupę stanowią wnętrza, które powstały w XVIII w. Chronologicznie najstarsze ozdobione zostały na pocz. lat 80 przez włoskiego malarza Vincenzo Brennę.

W pierwszej sali wystawiono zabytki /w większości XIX w./ reprezentujące różne dziedziny rzemiosła artystycznego. Typowymi przykładami mebli z 1. poł. XIX stulecia są m.in. biedermeierowskie krzesła i fotel z charakterystycznym wachlarzowym oparciem; ważnym elementem wystroju mieszczańskiego wnętrza był zegar w drewnianej obudowie w kształcie antycznego portyku. W serwantce, na kątówce, komodzie i stołach eksponowane są wyroby ceramiczne, m. in. XIX w. angielskie naczynia fajansowe.

W krużgankach Gmachu Głównego można oglądać wystawę malarstwa europejskiego, zatytułowaną Malarstwo włoskie. Wśród pokazanych dzieł z przełomu XVII, XVIII i XIX stulecia, przeważają obiekty pochodzące z Galerii Dąmbskich - głównej kolekcji muzealnej, mniejszą część stanowią prace pozyskane drogą zakupów bądź przekazów. Eksponowane płótna pochodzą z licznych szkół i ośrodków artystycznych, takich jak Bolonia, Rzym i Neapol.

Wystawa jest skierowana do wszystkich, którzy chcą poznać historię i funkcje dawnych ubiorów chłopskich, a które stanowią jedynie drobny wycinek tak interesującego zjawiska, jakim jest kultura ludowa. Kolorowe stroje ludowe znane ze zbiorów muzealnych i traktowane przez współczesne zespoły folklorystyczne jako kostiumy nie były typową odzieżą szerokich mas ludności wiejskiej. Zakładali je tylko najbogatsi chłopi w okresie po uwłaszczeniu.

Wystawa prezentuje charakterystyczne przykłady rzeźby ludowej od XVI do XX wieku, pełniącej ważną funkcję sakralną i stanowiących niegdyś wyposażenie kapliczek wiejskich. Dobór eksponatów na wystawie pozwala zwiedzającym poznać najbardziej popularnych świętych - patronów chroniących od ognia, powodzi i epidemii oraz innych przypadków losowych. Rzeźbiarski kunszt twórców ludowych, ukształtował nie tylko formą zbieżną z kanonami ikonograficznym.

Wystawa prezentuje różnorodne aspekty życia człowieka w okresie od około 40 tys. p.n.e. do XIII w. n.e. Na powierzchni ponad 160 m˛ zaprezentowano około 2000 tysięcy zabytków pochodzących z badań wykopaliskowych prowadzonych na terenie południowo-wschodniej Polski. Ilustrują one poszczególne okresy chronologiczne zarówno w zakresie kultury materialnej, jak i duchowej. Starano się je pokazać w kontekście wskazującym na ich pierwotną funkcję i sposób użytkowania.

Na wystawie wyeksponowano malarstwo sztalugowe od początku XVIII wieku do 1939 roku, które zostało wystawione w układzie chronologiczno-tematycznym. Prezentacja ta, obejmuje: portrety, weduty i pejzaże, sceny rodzajowe oraz martwe natury. W galerii wystawiono wybrane obrazy olejne namalowane przede wszystkim na płótnie, (jak też nieliczne na podłożu z tektury, deski i blachy), największych artystów tego czasu, reprezentantów swoich epok, jak też różnorodnych kierunków, nurtów i tendencji.