Zbiory Sztuki Starożytnej MNW są największym i najbardziej kompletnym zespołem dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego starożytnych kultur śródziemnomorskich w Polsce. Jedynym, którego powstanie w 1938 r. i późniejszy rozwój zostały ściśle powiązane z rezultatami badań archeologicznych prowadzonych początkowo przez wicedyrektora Muzeum, prof. Kazimierza Michałowskiego w Egipcie (Edfu, Tell Atrib), Sudanie (Faras), na Cyprze (Nea Paphos) i Krymie (Mirmeki), a później przez jego uczniów (Nea Papho.

Wystawa jest próbą odtworzenia warunków mieszkalnych środowiska robotniczego Łodzi okresu międzywojennego. Pokazywane są dwa typy mieszkań: mieszkanie biedniejsze (robotnika niewykwalifikowanego) - jednoizbowe - z podziałem funkcjonalnym na część kuchenną i pokojową oraz mieszkanie zamożniejsze (majstra, robotnika wykwalifikowanego) - dwuizbowe - składające się z kuchni i pokoju, z meblami i sprzętami o wyższej klasie. Wystawa została przygotowana w oparciu o przedmioty gromadzone przez muzeum.

Ekspozycję przygotowana została dwuczęściowym wnętrzu. Obiekty pochodzą ze zborów Muzeum - z przełomu XIX/XX w. W izbie warsztatowej tkano. Tutaj także musiały być wykonane wszystkie czynności przygotowawcze. W drewnianych domach były zwykle dwa krosna, w większych murowanych, trzy. Lokowano je przy szczytowej południowej ścianie z dwoma lub trzema oknami. Konieczny dostęp, wtedy wyłącznie jeszcze dziennego światła, zapewniały odpowiednio po dwa lub trzy okna w dłuższych ścianach, wschodniej i .

Wystawa została przygotowana przez Dział Historii Technik Włókienniczych. Z blisko 650 posiadanych obiektów, do ekspozycji wybrano 59. Zgrupowano je w czterech działach wyodrębnionych z technologicznego punktu widzenia: przędzalnictwo, tkactwo, dziewiarstwo i wykończalnictwo. Dodatkowo pokazano urządzenia metrologii włókienniczej. Przędzalnictwo i tkactwo potraktowane jest w sposób szczególny. Rozwój narzędzi i maszyn ukazano w ciągu ewolucyjnym, od średniowiecza, aż do naszych czasów.

Ekspozycja jest drugą z cyklu poświęconego historii łódzkich fabryk włókienniczych i została przygotowana w oparciu o zbiory Działu Historii Włókiennictwa i Działu Tkaniny Przemysłowej Centralnego Muzeum Włókiennictwa oraz Muzeum Regionalnego w Brzezinach. Wystawa jest próbą przypomnienia historii najstarszej i najdłużej działającej w Łodzi fabryki wyrobów bawełnianych. Założona w 1828 r. przez przybyłego z Saksonii Ludwika Geyera, przez prawie 20 lat, aż do powstania fabryki Karola Scheibler.

Ekspozycja przybliża klimat i realia pracy w tkalni z przełomu XIX i XX wieku. Realia - to oryginalne, technicznie sprawne krosna z ostatniej dekady XIX w. i urządzenia pomocnicze. Krosna wykonują tkaniny. Wcześniej przewijarki i cewiarki przygotowują nawoje wątku na cewki do czółenek. Klimat - to nakładający się, ogłuszający hałas i stukot maszyn, zapach rozgrzanego smaru i również człowiek. Także elementy scenograficzne ekspozycji - makrofotografie wielkich XIX. wiecznych tkalni.

Wystawa została przygotowana w oparciu o zbiory Działu Odzieży. Jest to pierwszy w Polsce, tak szeroko przedstawiony retrospektywny przegląd, sięgający po czasy współczesne. Na wystawie zaprezentowano przeszło 230 damskich i męskich strojów i akcesoriów. Ekspozycja podzielona jest na dwie, odmiennie zaaranżowane części. Pierwsza z nich obejmuje okres 1900-1939, druga przedstawia modę od lat czterdziestych do końca lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Gerhard Reisch urodzony w 1899 roku w Grünbergu należy do znanych artystów okresu międzywojennego. Absolwent wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych jest zaliczany do postimpresjonistów tworzących pod wpływem antropozoficznej szkoły duchowej austriackiego filozofa i wizjonera Rudolfa Steinera.

Dysponując kolekcją zabytków archeologicznych z epoki podjęto próbę odtworzenia fragmentu odległej rzeczywistości w muzealnej sali. Jest więc chata wykonana w konstrukcji sumikowo - łątkowej, niewielka, lecz te prawdziwe bywały, jak można sądzić z zachowanych śladów, porównywalnej wielkości. W chacie przedmioty potrzebne w codziennym życiu, garnki do gotowania, odzież, broń, ozdoby, amulety aby chroniły właściciela przed nieszczęściem i na półce nad stołem stoi lampa na płynny tłuszcz.

Wystawa jest próbą rekonstrukcji wnętrza chaty z terenu Zagłębia Dąbrowskiego. Jest to tzw. typ chaty jednoizbowej, lecz składa się on z izby i sieni. Z sieni wydzielone jest również małe pomieszczenie dla bydła i innych zwierząt domowych, które dawniej często przebywały w jednym pomieszczeniu z człowiekiem. W sieni i obórce zgromadziliśmy dawne narzędzia rolnicze i sprzęty niezbędne w gospodarstwie: pług, motyki, kosę, cepy, kosz zasobowy do przechowywania zboża, jarzma oraz żarna do mielenia.